Εκπέμπω στα ερτζιανά κύματα του Λουσίου
μέσα σε βουή άβουλου πλήθους
ανάμεσα σε άναρθρες κραυγές καθημερινότητας
σε πλοία, τρένα, εθνικές οδούς
με τους εμπόρους των Εθνών στα φανάρια των
δρόμων
να σπρώχνουν τους μετανάστες
στον Άγιο Αντώνιο της Eρήμου
Bιάζεται η ιστορία από ανόητους πανηγυρικούς
εθνικών εορτών
ακυρώνοντας για πάντα τις δραματικές
επετείους.
Από μακριά ακούγεται το πιάνο
της ασιατικής βίλλας Simonette.
Ασπρόμαυρη κάτοψη.
Βαθύτερα ο απόηχος γνώριμου Νειλωτικού τοπίου,
έγχρωμο οπτικοακουστικό προοπτικό,
έτσι όπως όταν η άκρη ουράς χελιδονιού.
χαράζει το νερό του μεγάλου αφρικανικού ποταμού
Ο μέγας Νότος, πάντοτε υπερρεαλιστής,
μεγαλοπρεπής και Εμπειρίκιος
Πετούν τα όνειρα
με σπασμένες φτερούγες από θραύσματα
τοιχογραφιών.
Στέλνουν σήμα κινδύνου.
Δεν ακούει κανείς.
Ποιός είναι εκείνος που συλλογιέται ακόμη
στη βουερή σιωπή του πλήθους;
Δυσκολεύονται τα χαμόγελα των αρχόντων, παγώνουν
τάχα για να μη δείχνουν τα σουβλερά τους
δόντια στους φοιτητές
της μετάληψης σώματος και αίματος Χριστού
ξεχασμένης σε άμφια χρυσά ορθόδοξης
πολιτικής ορθότητας .
Τούς στέλνουν στις λυπημένες επαρχίες,
ανάμεσα σε Λούσιο και Αχελώο
Αχέροντα και Αλφειό.
Δυσκολεύονται τα χαμόγελα των αρχόντων
δεν κατανοούν τα αρχαϊκά μειδιάματα
ούτε τον ήχο των φτερών του καρχαρία.
Πάγωσαν παγιδευμένα σε εκμαγεία
με χλωμό φως όνου σκιάς επάνω σε γύψο
σε μεταμορφώσεις Οβίδιες,
έξω από το λουτρό του Αγαμέμνονα
ή στην Αυλίδα της Ιφιγένειας.
Και εμείς ελεύθεροι πολιορκημένοι
στο κάστρο της λησμονιάς
περιμένουμε άλλοτε την κόρη της Ιωνίας
και άλλοτε τον εναγκαλισμό του Έκτορα με τον
Αχιλλέα.
