Αλωνάκια, δρόμοι, πλατείες, αυλές, κάστρα
Το αλωνάκι. Από τη μια μεριά λαξευμένο στον βράχο και από την άλλη, εκεί που χαμηλώνει, ο βράχος κτιστό, ελλιπές. Προφανής η αλλαγή χρήσης μέσα στον χρόνο, στον ίδιο τόπο, λες και συνεννοήθηκαν οι παλιοί με τους τωρινούς για να ενωθεί ο μόχθος των ανθρώπων, να μην πάει τίποτα χαμένο από τους αγώνες τους για την επιβίωση, για το καθημερνό ψωμί.
Έτσι, για να μοιράζονται δίκαια και η γη και οι καρποί της.
Έτσι, γιατί η γη δεν είναι ιδιοκτησία κανενός και οι γαιοκτήμονες, οι πλούσιοι, οι τοκογλύφοι όλοι οι ματαιόδοξοι, όλοι τους είναι περαστικοί διαβάτες και από τους τόπους και από την ιστορία.
Και όταν ο ποιητής αναφωνούσε στο σχεδίασμά του για τους τότε ελεύθερους πολιορκημένους:
Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερο από ετούτο το αλωνάκι
μπορεί, συμβολικά να εννοούσε ακόμη και αυτό, μέσα στο γενικότερο πολεμικό και εχθρικό κλίμα των ημερών...
Έπειτα είναι και οι αυλές με δάπεδα που μιμούνται πλακόστρωτο από ακανόνιστες ορθογώνιες πλάκες,
τα δρομάκια που στριμώχνονται σε μια οξεία γωνία πριν από τον γκρεμό ή το χάος
και τα εκκλησάκια να αιωρούνται επάνω από τη θάλασσα,στριμωγμένα από ανάγκη ή από τον προαιώνιο φόβο του κενού.
Στο βάθος, κρέμεται από τον ουρανό ο πύργος του κάστρου
και παρακάτω επιβιώνουν στις γειτονιές σπίτια με ελάχιστη κάλυψη, στην ανθρώπινη κλίμακα που χάνεται.
Όμως, το ψηφιδωτό δάπεδο επιμένει σχεδόν άφθαρτο στον χρόνο και συνεχίζει την χρήση του στο χώρο: Mοναδικό παράδειγμα διατήρησης μνημείου και σεβασμού του αρχαίου μόχθου και της τέχνης, ευτυχώς, χωρίς τις υποδείξεις των αρμοδίων Αρχών...
