Σιωπηλοί νεομάρτυρες της λεγόμενης οικονομικής κρίσης τώρα και τα κτήρια, από τα ταπεινά σπιτάκια στο Γκάζι, που αναπτύσσεται ραγδαίως από τους επιτήδειους
έως τα εμβληματικά κτήρια των λιμανιών που άνοιγαν τους ορίζοντές μας στον τότε κόσμο, ομολογουμένως πιο αθώο από τον σημερινό.
Λιμάνια των πάλαι ποτέ
Οργανισμών Λιμένος μικρών και μεγάλων πόλεων. Τόποι πικρών αποχωρισμών και τόποι του νόστου και της καλής αντάμωσης. Νωπές οι μνήμες από το εμπόριο που ανθούσε στις προβλήτες, νιώθεις τον απόηχο από τις φωνές του λιμανιού, τη μυρωδιά από τον καπνό της πίπας των καπετάνιων, τον ήχο από τις συζητήσεις των εμπόρων του κόσμου, το βουβό κλάμα της μάνας που αποχαιρετά τον μετανάστη γιο.
Και λίγο πριν δύσει ο ήλιος βλέπεις ακόμη τις ζεστές αγκαλιές της αντάμωσης και συλλογιέσαι τους άλλους μετανάστες του σήμερα, σκόρπιους στην εχθρική Δύση.
Και αύριο τί; Kανείς δεν ξέρει!
Ούτε οι ίδιοι που ευαγγελίζονται την αξιοποίηση και την ανάπτυξη μέσα από το σκληρό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Σκοτεινά τα σχέδια του επικεφαλής της Ευρωπαρέας. Απειλούν και διατάσσουν άμεσο ξεπούλημα σε τιμή ευκαιρίας από εταιρείες τύπου Treuhandanstalt, που στις αρχές της δεκαετίας του '90 έστειλαν 2,5 εκ. εργαζόμενους της Ανατολικής Γερμανίας στην ανεργία "αξιοποιώντας" με κακοδιαχείριση 8.500 κρατικές επιχειρήσεις και δημιουργώντας χρέη 270 δισ. μάρκων! (βλ. άρθρο Μπάμπη Μιχάλη στην Ελευθεροτυπία 29/5/2011).
Και το παλιό εμπορικό καράβι φεύγει... Τραβά για την Ανατολή αφήνοντας σιγά-σιγά πίσω του την αχόρταγη Δύση με το ανεπανόρθωτα πληγωμένο από την κίβδηλη και αδηφάγο ανάπτυξη τοπίο.
Στις πλατείες μαζεύεται ο κόσμος και περιμένει τους σιωπηλούς διανοούμενους του τόπου. Περιμένει να αφουγκραστεί κάποιον αληθινό πολιτικό λόγο, μία παρέμβαση...
