Τις ημέρες εκείνες που η σιωπή απλωνόταν παντού, ενοχικά και νωχελικά περιμένοντας να ακουστεί επιτέλους στο στρατόπεδο των Τρώων η ήττα των Αχαιών από την από μηχανής θεά,
η μικρή Αρχόντω, πριν πάει στο σχολειό της, στάθηκε και πάλι στο παράθυρο με τα ποδαράκια της προς τα έξω, στο σύμπαν, και άρχισε να απαγγέλλει
τους παρακάτω στίχους του ποιητή, ενώ είχε ήδη ξεκινήσει η ήσυχη διαδικασία της ανατολής του ήλιου
Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος
Μνήμη του λαού που σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω
Εσύ μόνη απ' την φτέρνα τον άνδρα γνωρίζεις
Εσύ μόνη απ' την κόψη της πέτρας μιλάς
Εσύ την όψη των αγίων οξύνεις
κι εσύ στου νερού των αιώνων την άκρη σύρεις
πασχαλιάν αναστάσιμη
Αγγίζεις το νου μου και πονεί το βρέφος της Άνοιξης
Τιμωρείς το χέρι μου και στα σκότη λευκαίνεται
Πάντα πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη
Πάντα πάντα τη λάμψη περνάς
για να φτάσεις ψηλά τα βουνά τα χιονόδοξα
Όμως τι τα βουνά Ποιός και τι στα βουνά...
