ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑ REQUIEM

H σκάλα δεν οδηγούσε πουθενά. Ούτε επάνω, ούτε κάτω. 

Ένα απέραντο κενό που δεν έμοιαζε με το άπειρο. 

Κι ας ήτανε εμπνευσμένη από ένα θαυμάσιο σχέδιο του Piranesi. 

Κενό, όπως τα μάτια τους.

 Όχι σαν τα άδεια μάτια των αγαλμάτων που είχαν χάσει την υαλόμαζα με το πέρασμα των αιώνων

 αλλά όπως το κενό βλέμμα των ζωντανών που λησμόνησαν τους νεκρούς, 

αφήνοντας στην απέραντη μοναξιά την Περσεφόνη κάτω στον Άδη, χωρίς μνημόσυνα. 

Κι έπειτα γύρισε και ξαναείδε τα άδεια μάτια των αγαλμάτων και τότε κατάλαβε ότι, αν και άψυχα, μπορούσαν ακόμη να μιλούν και να ανακαλούν την μνήμη Της στα όνειρα που ακόμη έβλεπαν τις νύχτες, κλεισμένα στο υπόγειο του Μουσείου. 

Και από τότε άρχισε  να τους λυπάται,  όχι για τις περίτεχνες ή κακότεχνες σκάλες τους, που εις μάτην, χρόνια τώρα κατασκεύαζαν για να ανεβαίνουν  αλλά για την απέραντη  δυστυχία τους, να είναι τόσο υψηλά ιστάμενοι, παντοδύναμοι για να μας διαφεντεύουν  αλλά να μην μπορούν να θυμηθούν, να νοσταλγήσουν και να αγαπήσουν.    

Μνημόσυνο 15 Ιούνη 1994-2014.