Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι και το φυλακτό από φαγεντιανή
Και έπειτα άρχισε η ανελέητη σφαγή των αμάχων στα σκοτεινά σύνορα, μακριά από τα βλέμματα των τυχαίων περαστικών, με πρώτους τους γέροντες, γιατί έλεγαν ότι δεν έφθαναν τα τρόφιμα και η πολιορκία θα βαστούσε χρόνια. Θα ακολουθούσαν τα παιδιά και οι νεότεροι, γιατί ήταν διάχυτος ο τρόμος των κρατούντων, πως ήταν επίφοβοι για ξεσηκωμούς και άλλα ξεπερασμένα πράγματα που είχαν κουράσει τους Τρώες. Ο πραγματικός, όμως, λόγος ήταν ότι είχαν φθάσει στο σημείο να στείλουν όλες τις δυνάμεις καταστολής στους συμμάχους, οι οποίοι πάσχιζαν, εις μάτην, να απαλλαγούν από τους Αιγυπτίους στις πλατείες Ταχρίρ.
Σκηνή από την ταινία CHILDREN OF MEN
του Αlfonso Cuarón
Οι μανάδες μοίραζαν, κρυφά, μικρά φυλακτά από φαγεντιανή, τυλιγμένα σε βρώμικο μπαμπάκι, που ήταν κρυμμένα από τον καιρό των προγιαγιάδων στα εικονίσματα. Έραβαν και κουρελούδες από ματωμένα παλιόρουχα ή από ξεσκισμένες ταπετσαρίες τρένων και λεωφορείων, για να τεντώνουν λιγάκι τα κορμιά τους τα βράδια και να ονειρεύονται την αυγή που αργούσε πολύ. Το πιο δύσκολο ήταν ότι και οι νύχτες κράταγαν ώρες πολλές.
Όμως, μπορούσαν ακόμη να τραγουδούν ψιθυριστά τα νανουρίσματα της πικρής πατρίδας στη γλώσσα που οι κυβερνήτες δεν μπορούσαν να καταλάβουν, αφού, από καιρό, είχαν καταργηθεί και ξεχαστεί οι λέξεις και οι περισσότεροι μιλούσαν με αριθμούς και μηδενικά.
Κάθε βράδυ η ίδια προσευχή: Nα τελειώσει επιτέλους το χρυσάφι του κόσμου, να λυθούν τα μάγια των Μινώταυρων και των Ιεροεξεταστών του Μεσαίωνα και να σμίξουν οι λέξεις με τους αριθμούς. Η γλώσσα και η ελευθερία, τα όπλα που είχαν κρύψει οι μανάδες στα μικρά φυλακτά μαζί με χρυσόσκονη από την μακρινή Βακτριανή...
Και ξάφνου, μέσα από τις κουρελούδες και τα ματωμένα ρούχα άρχιζαν να ξεπετιούνται μικρές πεταλούδες, οι ψυχές των πεθαμένων που ευώδιαζαν από τους άγριους κρίνους και ήξεραν καλά τί θα πει θυσία και δικαιοσύνη, μόχθος και πόνος... Στο βάθος άρχιζε να φαίνεται το κόκκινο φως από το ηφαίστειο και είχε το σχήμα και το χρώμα του ήλιου, όπως ήταν κάποτε, πριν από τον ερχομό τους...
Ex oriente lux και πάλι;
