Περί παιδείας και άλλων αγαθών

"τὴν παιδείαν ἔλεγεν ἐν μὲν
ταῖς εὐτυχίαις εἶναι κόσμον, ἐν δὲ ταῖς ἀτυχίαις καταφυγήν."

Diogenes Laertius Biogr., Vitae philosophorum 

Φαίνεται ότι τα παιδιά, που θα γράψουν καλύτερα από τους μεγάλους αυτό το δύσκολο κεφάλαιο της  σύγχρονης ιστορίας, δεν θα πάψουν να αναζητούν την εν ατυχίαις καταφυγή τους στην παιδεία στα δύσκολα χρόνια που έρχονται....  Το βλέπουμε στα γελαστά τους πεισματάρικα μάτια που δεν χάνουν την αθωότητα και ας βομβαρδίζονται καθημερινά από τα καλοπληρωμένα σκουπίδια των μέσων μαζικής ενημέρωσης και ας προδίδονται από τους μεγάλους που επιδιώκουν την πώληση ιερών και οσίων δήθεν για την ανάπτυξη του τόπου, πράσινη σήμερα, γαλάζια πιο πριν, αλλά σε λίγο γκρίζα χωρίς δάση και χωρίς θάλασσες. 

   Αμείλικτη θα στέκεται η ιστορία στα έργα και τις ημέρες της άφρονος εξουσίας και οι τουρίστες του μέλλοντος θα επισκέπτονται τα ερείπια των σχολείων, που δεν πουλήθηκαν για ανάδειξη σε τιμή ευκαιρίας! Σε πλήρη, όμως, και μεγαλύτερη εγκατάλειψη θα βλέπουν και όλα όσα ξεπουλήθηκαν σε καιροσκόπους επενδυτές που θα πλουτίζουν σε βάρος μας. Βιάζονται πολύ για τις πωλήσεις των αγαθών μας αλλά στη βιασύνη τους δεν βλέπουν τα μάτια των παιδιών που τους κρίνουν αμείλικτα, όπως η ιστορία.  

    

«Εγώ 'δα δάφνες. - Κι εγώ φως»

Άνοιξη.  Θερινή ώρα

(μία ώρα - δανεική από το υστέρημά μας και αυτή για να λειτουργεί δήθεν το σύστημα)

Ποτέ δεν μού άρεσαν οι ημέρες της Άνοιξης.  Κουβαλούσαν πάντοτε τη συλλογική μνήμη των ελεύθερων πολιορκημένων του Σολωμού και την αγωνία ενός πάντα δύσκολου καλοκαιριού. 

Αυτήν την άνοιξη  της ραδιενέργειας και της παγκοσμιοποιημένης πολιορκίας, από το Λονδίνο έως την Παλαιστίνη, την Συρία, την Υεμένη, την Λιβύη και τον τόπο μας, όπου οι επίσημοι περιγελούν την επανάσταση του 1821 με παρελάσεις και πανηγυρικούς, δεν μπόρεσα και πάλι να μην συλλογιστώ τις γυναίκες του Μεσολογγίου που σε γλώσσα ελληνική, ιαπωνική, αραβική, παγκόσμια ξαναλένε τα παρακάτω λόγια: 
  

Και η πρώτη είπε: "Και το αεράκι μας πολεμάει".
Μία άλλη έστεκε σιμά εις το ετοιμοθάνατο παιδί της.
Και άλλη είπε χαμογελώντας, να διηγηθεί καθεμία τ' ονειρό της.
Και μία είπε: "Μου εφαινότουν ότι όλοι εμείς, άντρες και γυναίκες, παιδιά και γέροι, ήμαστε ποτάμια, ποιά μικρά, ποιά μεγάλα, κι ετρέχαμε ανάμεσα εις τόπους φωτεινούς, εις τόπους σκοτεινούς, σε λαγκάδια, σε γκρεμούς, απάνου κάτου, κι έπειτα εφθάναμε μαζί στη θάλασσα με πολλή ορμή".
Και μία δεύτερη είπε:
Εγώ 'δα δάφνες. - Κι εγώ φως ..............................
- Κι εγώ σ’ φωτιά μιαν όμορφη π’ αστράφταν τα μαλλιά της.
Και αφού όλες εδιηγήθηκαν τα ονείρατά τους, εκείνη πού ΄χε το παιδί ετοιμοθάνατο είπε: "Ιδές, και εις τα ονείρατα ομογνωμούμε, καθώς εις τή θέληση και εις όλα τ' άλλα έργα". Και όλες οι άλλες εσυμφώνησαν κι ετριγυρίσαν με αγάπη το παιδί της πού 'χε ξεψυχήσει.

Τί άλλο μένει εκτός από την αγάπη στον κόσμο αυτό;

Περί πυρηνικών και άλλων

Οἱ δὲ πλεῖστοι ἀπώλοντο

Πηγή:http://www.planitikos.com/2011/03/blog-post_6110.html

Όσο και αν οι άνθρωποι μπορούν και αφανίζουν ανεπανόρθωτα τη φύση με εκείνο το φριχτά γκρίζο οπλισμένο σκυρόδεμα, δεν θα μπορέσουν ποτέ, με το ίδιο υλικό, να αφανίσουν τους δολοφόνους πυρηνικούς αντιδραστήρες τους στην τόσο κοντινή και τόσο μακρινή Ιαπωνία. Σεμνώς αμυνόμενη η φύση, παρόλου που για τη σωτηρία, ίσως, των ανθρώπων, μπορεί και αφανίζει το οπλισμένο σκυρόδεμα με την φθορά και τις οξειδώσεις, αυτήν τη φορά δεν θα μπορέσει να αντισταθεί και να εμποδίσει τη μόλυνση της μητέρας γης και της Περσεφόνης. Εις μάτην οι προσπάθειες των Ιαπώνων να χρησιμοποιήσουν ως έσχατη λύση και πάλι το τσιμέντο για το κουκούλωμα των απάνθρωπων ανθρώπινων σφαλμάτων. 
   Η μεταστοιχείωση της πυρηνικής σχάσης δεν ανατρέπεται, μετατρέπεται σε ύβρι.

Eρατοσθένης μέγας μαθηματικός, γεωγράφος και αστρονόμος γεννήθηκε στην  Κυρήνη 
(στη σημερινή  Λιβύη) και πέθανε στην Αλεξάνδεια πρωτεύουσα της πτολεμαϊκής Αιγύπτου.  
Πηγή: Portrait_of_Eratosthenes.png‎ 

Γκρίζο και το τοπίο της Μεσογείου μετά από τους ούριους ανέμους της επανάστασης στην Τυνησία, την Αίγυπτο, την Υεμένη και το Μπαχρέιν. Σε καιρό οικουμενικού πένθους άρχισαν πάλι οι αχρείοι τον πόλεμο.. και...οὕτω μὲν τὰ τῶν Ἑλλήνων πράγματα ἐφθάρη ἓξ ἔτη πολεμήσαντα· καὶ ὀλίγοι ἀπὸ πολλῶν πορευόμενοι διὰ  τῆς Λιβύης ἐς Κυρήνην ἐσώθησαν, οἱ δὲ πλεῖστοι ἀπώλοντο.

                                                     Τhucydides Hist., Historiae, Βιβλίο 1, κεφ. 110, παρ. 1, στ. 1-3

                                                                                    

Χαίρε μικρέ «Αφρικανέ.» Κουράγιο!

Οι ψυχίατροι πρέπει σήμερα να προβληματιστούν σοβαρά και να συνέλθουν σε παγκόσμιο επίπεδο για την εξέταση του φαινομένου. Γιατί όταν, οι άνθρωποι και ιδίως όλοι οι εκείνοι οι υπαίτιοι των κακών, πάντοτε ελάσσονες, ηγεμονίσκοι του πλανήτη δεν μπορούν να βιώσουν το σημερινό οικουμενικό πένθος και γλεντούν καταναλώνοντας τα θανατηφόρα όπλα τους στο ματωμένο σκηνικό της φτιαχτής τους κρίσης, τότε το πένθος δεν αφορά μόνον τη γη άλλα όλο το σύμπαν!
   Όταν, επίσης, παραβλέπονται οι δεκάδες χιλιάδες θανάτοι της Μεσογείου και του Ειρηνικού και αυτό το τεράστιο πένθος, για τόσους νεκρούς στον πλανήτη, δεν βιώνεται και δεν συνειδοτοποιείται, τότε η σχιζοφρένεια χρήζει άμεσης και αποτελεσματικής θεραπείας.

Ιαπωνία 11 Μαρτίου 2011

 ...ἑνδεκάτῃ μηνὸς  Ἀνθεστηριῶνος...

http://en.wikipedia.org/wiki/File:Shokin-tei.jpg

Αρμονική η συνύπαρξη του Ιαπωνικού σπιτιού με τη φύση, την σέβεται και την εξευμενίζει...

Πολλά, ωστόσο, τα έργα των ανθρώπων που υψώνονται αλαζονικά ως ύβρεις, απέναντι στο φυσικό περιβάλλον, χωρίς ποτέ έως τώρα ανθρώπινος νους να έχει μπορέσει να το μιμηθεί ή ακόμη και να αποκαταστήσει.  
   Όμως, η οργή της φύσης, μη ελεγχόμενη  από χρηματιστήρια, οίκους αξιολόγησης, δικτάτορες και όλους τους  ελάσσονες (ομολογουμένως) απανταχού της γης ηγέτες, μπορεί να κατασπαράζει χιλιάδες αθώες ψυχές.  Δύο λεπτά της ώρας αρκούν για μία ακόμη βιβλική καταστροφή στην ιστορία της ανθρωπότητας που δεν διδάσκεται και δεν διδάσκει... μόνον καταστρέφει πιο αμείλικτη από τη φύση, χωρίς έλεος... με τους πυρηνικούς αντιδραστήρες να παραμονεύουν για να σπείρουν τρόμο διαρκείας και εν τέλει τον θάνατο σε ακόμη περισσότερους ανθρώπους...
   Αυτό το οικουμενικό πένθος δύσκολα θα ξεπεραστεί..αλλά δεν λυγίζει τους ιθύνοντες τοκογλύφους του πλανήτη...
   Χιλιάδες οι άωροι νεκροί με ονόματα που σημαίνουν φεγγάρι, νερό, δέντρο, γη, χώμα, ομορφιά, ονόματα που εξευμενίζουν και εκείνα τη φύση ακόμη και με τα κομψά τους ιδεογράμματα:

Yπατία

Περὶ Ὑπατίας τῆς φιλοσόφου


Ἦν τις γυνὴ ἐν τῇ Ἀλεξανδρείᾳ, τοὔνομα Ὑπατία· αὕτη Θέωνος μὲν τοῦ φιλοσόφου θυγάτηρ ἦν·ἐπὶ τοσοῦτον δὲ προὔβη παιδείας, ὡς ὑπερακοντίσαι τοὺς κατ' αὐτὴν φιλοσόφους, τὴν δὲ Πλατωνικὴν ἀπὸ Πλωτίνου καταγομένην διατριβὴν διαδέξασθαι, καὶ πάντα τὰ φιλόσοφα μαθήματα τοῖς βουλομένοις ἐκτίθεσθαι· διὸ καὶ οἱ πανταχόθεν φιλοσοφεῖν βουλόμενοι κατέτρεχον παρ' αὐτήν.

Socrates Scholasticus Hist., Historia ecclesiastica 
Book 7, chapter 15, line 1. 

Ὑπατία, ἡ Θέωνος θυγάτηρ τοῦ Ἀλεξανδρέως φιλοσόφου, καὶ αὐτὴ φιλόσοφος, διεσπάσθη ὑπὸ Ἀλεξανδρέων, καὶ τὸ σῶμα αὐτῆς ἐνυβρισθὲν καθ' ὅλης τῆς πόλεως διεσπάρη.

Hesychius Illustrius Hist., Fragmenta (2274: 007)
“FHG 4”, Ed. Müller, K.
Paris: Didot, 1841–1870.
Fragment 7, line 998

Kαθαρά Δευτέρα- Πικιώνης

Μιας που αρχίζει η Σαρακοστή, αυτή η λησμονημένη, μετά την πολυφαγία της Καθαράς Δευτέρας, περίοδος αυτοσυγκέντρωσης και κυρίως εγκράτειας, καλό θα ήταν να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας, μήπως και κατορθώσουμε κάποτε να "συντεθεί μ' υπομονή και σιωπή η σκέψη του ατόμου με το μόχθο των γενεών", όπως έλεγε ο Ροντέν και μού το θύμισε, σήμερα, ο μεγάλος δάσκαλος Δημήτρης Πικιώνης.  
   Ναι, στις μέρες μας, που όλοι μιλούν για το ΔΝΤ και τα μνημόνια και ξεχνούν τα έργα εκείνα της Φύσης, των Αρχαίων, των Βυζαντινών και τα της Φαντασίας, όλα δηλαδή εκείνα που υπηρέτησε με βαθιά γνώση και σεμνότητα ο Πικιώνης, πρέπει να σκύψουμε στον μόχθο των γενεών και των λαών που ταξιδεύουν στον χρόνο και τον τόπο από τη φιλόξενη, αλλά λυπημένη, Ανατολή προς την αφιλόξενη, αλλά χαρούμενη (;) Δύση. 

   Ο Πικιώνης, τις διαμορφώσεις του οποίου στο λόφου του Φιλοπάππου, είθισται να επισκέπτονται για τα Κούλουμα  οι φτωχότεροι κάτοικοι της Αθήνας,  "ήταν το αντίβαρο των τεχνοκρατών", όπως έλεγε ο Π. Τέτσης. 
   Σε αναφορά του για τον  ίδιο μεγάλο δάσκαλο έλεγε πάλι ο μέγας Τσαρούχης: 
 "Ο Έλληνας καλλιτέχνης που παίρνει στα σοβαρά την Ελλάδα είναι μοιραίο να έρθει σε αντίθεση με το επίσημο κράτος και με την ελληνική πραγματικότητα. Αυτό δίνει στον κάθε δημιουργό Έλληνα την δυσκολία να υπάρχει και να είναι διαφορετικός από τον Ευρωπαίο και τον Ανατολίτη..."
   Εμείς, που δεν είχαμε ποτέ την τύχη να έχουμε τέτοιους μεγάλους δασκάλους, αλλά έχουμε την ευλογία να διδασκόμαστε από το έργο τους, ας μάθουμε σήμερα τί σημαίνει μόχθος και σεμνότητα, αυτό, δηλαδή, που πέρα από την περιήγηση του θαυμαστού έργου του επίσης μεγάλου Πικιώνη, μάθαμε στην έκθεση του Μουσείου Μπενάκη.  
   Καλή Σαρακοστή!  Και ελπίζω να βρεθεί σύντομα το αντίβαρο των τεχνοκρατών!  Να επισκεφθείτε άμεσα την θαυμάσια έκθεση του Ανατολίτη Πικιώνη στο κτήριο της οδού Πειραιώς.  
Λήγει στις 13 του Μάρτη!  Μην την χάσετε!  
Πάνω από όλα είναι ένα σπουδαίο μάθημα περί σεμνότητας για τους φαύλους καιρούς μας. 

Δυοσμορίνη

Επιμένει!   Στην αυλή του πατρικού σπιτιού στα περήφανα βουνά της Αρκαδίας.
Δανείζεται την μυρωδιά της ρίγανης  από το γειτονικό παρτέρι  και ανθίζει τις μελαγχολικές μέρες του Μαγιού καλωσορίζοντας την όψιμη άνοιξη και το δροσερό καλοκαίρι του βουνού...

Πρὸς ἀτόνους καὶ ναυτιῶντας.] Ἡδυόσμου κλῶνας.

 Pseudo-Galenus Med., De remediis parabilibus libri iii. 
Volume 14, page 450, line 9

Mr Stratis Thalassinos

Mια μικρή παραλλαγή επάνω στον Κύριο Στρατή Θαλασσινό

Since then I 've seen many people changing after obtaining an important position either in their career or in the revolution: grey people intermingling ideology and prestige, thrones and humbleness, in an irresistible glamour and spirituality; always pleasing the governors and the people; always powerful because they'd lost their voices, always political correct because they'd changed their voices to please the rich and powerful beyond the long horn that had ruined our dreams and destroyed all those we managed to build and to earn with hard, like our heavy stones, work, like the trumpet at Iericho.
     I saw a modern picture with low poor houses; a lot of immigrants were dreaming to have a small place there. They were trying to protect their children form the enemies; they'd already lost many of them and their beloved women and sisters in the sea and the river, travelling among dead trees in driving rain...And then the voice of the poet: 

   "The faces I see do not ask questions nor does the woman 

       bent as she walks giving her child the breast ..."

                                                                                                                               Giorgos Seferis 

                                                                                                        BOOK OF EXERCISES.  Epiphany, 1937

                                                                                         (Translated, edited and introduces 

by Edmund Keely and Philip Sherrard

                                                                                                                                           London: Anvil Press Poetry)