Kεκλεισμένων των θυρών

Κραυγή 

Με τα λαμπερά μάτια του Σωκράτη στη φυλακή

να βγάζουν σπίθες που φωτίζουν το σκοτεινό όνειρο

σουρρεαλιστικής επανάστασης εις μνήμην του Έκτορα,

με την ευγενική εικόνα του ηδυεπούς Νέστορος

που σφάλισε ευλαβικά τις γλυκειές μνήμες της Αιγύπτου 

σε ρωμαϊκό τάφο,

με τα κομψά χέρια του Φίλιππου δεμένα σφιχτά στο σκοτάδι,

έτσι για να μην μπορούν πια να γράφουν,

με τα απέραντα θαλασσινά μάτια του Αντώνη

να συνεχίζουν στην αιωνιότητα, 
το όνειρο μιας χαραυγής που δεν τέλειωσε

και να προσεύχονται στο σύμπαν για εμάς τους ελάσσονες,

με τόσους ανθρώπους της θυσίας σε άγνωστες σκοτεινές φυλακές

να προσμένουν την καλήν αντάμωση,

με τόσους πολλούς στην αντίπερα όχθη

Ταξιάρχες, Αρχαγγέλους, Αγγέλους, Μιχάληδες,

Πανάγιους, Διονύσιους, Ηλίες, Θεόδωρους,

Αντώνιους και Αντωνίες,

Αρχοντούλες, Άννες, Χαρίκλειες,

Κρινούλες και Δήμητρες,

Ιουλίες, Κωνσταντίνες, Κανέλλες

Βασίλειους, Γεώργιους, 

Μεγάλους και Άγιους του μεγάλου κόσμου και της ερήμου,

πώς αντέχει ο άλλος κόσμος ο μικρός,

πώς, να βλέπει τους αδικούντες και τους ψεύτες,
τους φτηνούς τοκογλύφους, τους απατεωνίσκους,

πώς Θεέ μου, πώς την τόση αδικία

και πώς με την ομορφιά θαμμένη στο σκοτάδι,

πώς την αντέχει τόση ασχήμια γύρω, πώς;

Eις μνήμην τους, πώς;

Το ρωμαϊκό ωδείο Κω...

15 Ιουλίου 2011, Κηρύκου και Ιουλίτης, Βλαδιμήρου ισαποστόλου,  Πανσέληνος

Ο πλάτανος του Ιπποκράτη 

Αυτά έγραφε το ημερολόγιο, όταν με φόντο το ερειπωμένο ρωμαϊκό ωδείο της Κω, αντικαθιστώντας για άγνωστους λόγους παλαιότερο φόντο με την εικόνα του ακριτικού Καστελλόριζου, ο πρωθυπουργός της χώρας προσπαθούσε απεγνωσμένα να στείλει ένα διαφορετικό μήνυμα - αισιοδοξίας αυτήν τη φορά - στους περίλυπους και άκρως ανασφαλείς υπηκόους της χώρας και παράλληλα μία διαβεβαίωση προς την Δύση ότι επιτέλους οι Έλληνες εργάζονται σύμφωνα με τις επιταγές της Τρόικας και της Ευρωπαρέας. 


Παρόλο που δεν είμαι αρχαιολόγος, ώστε να μπορώ να κρίνω εκ των έσω την περίεργη αυτήν κίνηση του πρωθυπουργού, με φόντο ένα αναστηλωμένο ρωμαϊκό μνημείο σε τουριστικό και ακμάζον νησί της παραμεθορίου, τον οποίο μάλιστα ξεναγούσε μία περιποιημένη και καλοντυμένη κυρία αρχαιολόγος με τη βοηθό της, η γενικότερη εικόνα μου προκάλεσε ιδιαίτερη ανασφάλεια και καμίαν ομολογουμένως αισιοδοξία. Πρώτον, γιατί άλλη εντύπωση είχα, από τις κατά καιρούς περιηγήσεις μου στην Ελλάδα, που συνεχίζει να πληγώνει και να πληγώνεται, για την εμφάνιση των αρχαιολόγων που μάχονται να περισώσουν την πολιτιστική μας κληρονομιά από τις επενδύσεις και την ασυλλόγιστη τουριστική εκμετάλλευση και αξιοποίηση και δεύτερον, γιατί, με όσα ακούγονται περί της εκποιήσεως της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου,  το όλο σκηνικό μού θύμιζε πρόβα διαφήμισης "ακινήτων" που πωλούνται σε τιμή ευκαιρίας. 

ΕΔΟΞΕ ΤΗ ΒΟΥΛΗΙ ΚΑΙ ΤΩ ΔΗΜΩΙ

Από προχθές κυριαρχούν στην Ελλάδα τα ίδια συναίσθηματα με εκείνα του σκοτεινού πρωινού της 21ης Απριλίου του 1967.  Έφυγαν και τα χελιδονάκια της φωτογραφίας... Φοβάμαι ότι δεν θα ξανάρθουν...
Με μία ακόμη προδοσία, χωρίς αιδώ, σε βάρος του λαού που έμαθε να προδίδεται και τον μάθανε να προδίδει, θα γιγαντωθούν τα λαμόγια, θα οργιάσουν τα ρουσφέτια, θα πλουτίσουν οι τοκογλύφοι όλων των τάσεων - εγχώριοι και ξένοι -  παγκοσμιοποιημένοι.   Όμως, όλοι τους, αντιπρόεδροι, υπουργοί, βουλευτές εξακολουθούν να παρέχουν νέες θέσεις εργασίας σε νέους "κοπρίτες", μοναδικούς, πλέον, κρατικοδίαιτους στο οξύμωρο πλαίσιο των νέων παραδείσων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των σκοτεινών πολυεθνικών.  Εκείνο όμως,που, σήμερα, δεν μπορούμε να αντέξουμε και να ανεχθούμε είναι τα λυπημένα πρόσωπα των φοιτητών πλάι στα σκοτεινά βλέμματα των δήθεν νικητών και επιτυχημένων.   

Ο Αντώνης βλέπει από ψηλά με τα καθαρά γαλανά του μάτια, χαμογελάει με την ίδια αισιοδοξία και κατεβαίνει στην πλατεία με το σκισμένο πανώ του 1981.  Επάνω γράφει:  ΟΧΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΜΕΙΟΔΟΣΙΑ!  Και τραγουδάει: Είμαστε δύο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς..  Το χαμόγελό του διαλύει το σκοτάδι από τα ληγμένα δακρυγόνα.  Τα είχαν λένε από το 1979!   Τα παιδιά τον βλέπουν στα μάτια και ακούνε ανακουφισμένα,  νιώθουν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, φωτίζεται το μέλλον τους.  


Oι αριστεροί με στυλ, οι επίδοξοι μάναντζερς, όλοι εκείνοι που το έπαιζαν πολιτικώς ορθοί, μοντέρνοι, μεταμοντέρνοι, αλώβητοι:  ΡHΓΑΔΕΣ, ΠIΠIΣIΠΗΔΕΣ, AAΣΠΙΤΕΣ, ΚΝΙΤΕΣ, Β. Ο. Λ. Ε. Μ. Ε. Ν. Ο. Ι.  φεύγουν με κατεβασμένα μάτια, χωριστά, όπως στις πορείες και σκορπίζονται στην αβάσταχτη, όπως η ελαφρότητά τους, μοναξιά.    Και αφού άκουσαν από μακριά τον απόηχο της πάντοτε επίκαιρης δήλωσης του Γιώργου Σεφέρη και τις  αυστηρές Υπερρεαλιστικές συστάσεις του Έκτορα Κακναβάτου τρέχουν να κρυφτούν στα πολυτελή τους γραφεία.    

Στο βάθος, μέσα από τους καπνούς των καρκινογόνων χημικών, αντηχεί καθαρά ο πολιτικός λόγος του Σωτήρη

http://antisomata.wordpress.com/2011/06/28/%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CF%80%CE%B5%CE%B4%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%B3/] 


και του Σταύρου

http://www.scribd.com/doc/58155460/%CE%9C%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BD%C

Ο μόνος πολιτικός λόγος  που φωτίζει  το θολό τοπίο  βάζοντας σε τάξη το χάος της πλατείας που καπηλεύονται οι τραμπούκοι και οι ΕΚΟΦΙΤΕΣ του τότε και του σήμερα.   Ο μόνος πολιτικός λόγος που προσεγγίζει αυτό το θαυμαστό κίνημα της πλατείας και των λαϊκών συνελεύσεων, των αντιμαθημάτων και της αντιβουλής, τώρα που λίγο πιο πέρα, στο χώρο του ελληνικού κοινοβουλίου, κακοποιείται, χωρίς καμίαν πλέον αιδώ, η Δημοκρατία.