ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Έφθασαν με θαλαμηγό στα νησιά της λεγόμενης άγονης γραμμής και άρχισαν να διαλέγουν μικρούς θησαυρούς από τα κελάρια των ναυτικών. Κυρίες, γυναίκες εφοπλιστών, δεσποινίδες, μιμούμενες τα μοντέλα της τηλεόρασης και κάτι ψευτολόγιοι, σύγχρονοι Ροβινσώνες εκ του ασφαλούς, που οι γεροντότεροι νόμισαν προς στιγμήν ότι ήταν αρχαιολόγοι γιατί φορούσαν εκείνα τα λευκά  αποικιακά καπέλλα.  Τα σπίτια  των ναυτικών  έστεκαν ακόμη  περήφανα, με την αρχοντιά και τη καθαρότητα του μόχθου. Τα παράθυρα ήταν ορθάνοιχτα προς τη μεριά του πελάγους. Ανοιχτά σαν τα άγρυπνα μάτια της ψυχής τους που  εδώ και χρόνια αγναντεύουν το πέλαγος και τις δύσκολες θάλασσες του κόσμου.

Τα παιδιά που έπαιζαν στην προκυμαία τούς είδαν από μακριά και χάρηκαν, όπως τον παλιό καιρό περιμένοντας το βαπόρι με τους πατεράδες και τους παππούδες από τα μακρινά ταξίδια. Ξαφνιάστηκαν.  Είχαν χρόνια πολλά να ιδούν καράβια στα νησιά τους με τον κίνδυνο της εντροπίας να σκοτεινιάζει τις ψυχές τους. Την απομόνωση, επιβεβλημένη για λόγους πολλούς από τους κυβερνώντες, αντιμετώπιζαν με την αυτάρκεια που τους παρείχε η γη και η θάλασσα και την ευλογία της δουλειάς.

Οι παράξενοι επισκέπτες  βγήκαν από την θαλαμηγό και άρχισαν να ψάχνουν - με εκείνην την  ψεύτικη ευγένεια των πλουτοκρατών και ψευτοαριστοκρατών που ζούν ακόμη στα σαλόνια των απόρθητων καλών συνοικιών της πρωτεύουσας.  Αυτήν τη φορά αποφάσισαν να διαλέξουν κάτι διαφορετικό για τα συνηθισμένα τους γούστα, έτσι για αλλαγή...   Ένα από τα καπρίτσια των πλουσίων θα πείτε... Αχόρταγοι, δεν τους αρκούν τα αμύθητα πλούτη της, οι γεμάτες θυρίδες των τραπεζών της Εσπερίας και του εγχώριου εμπορικού κέντρου, τα πολυτελή σαλόνια και οι θαλαμηγοί. Το διαφορετικό, έτσι κι αλλιώς θα τους έβγαζε για λίγο από την μονοτονία τους.

Με την γνωστή μαεστρία και την ψεύτικη ευγένεια, μάστορες και στα δυο, κατάφεραν να πάρουν τα καλύτερα κειμήλια. Τη ρόκα και το σφοντύλι της Γιασεμώς, τα βαρέλια του κυρ Σίμου που τα συντηρούσε υγρά με το κρασί και το τσίπουρο από τον προπάππου του, το αλέτρι και τις αξίνες του Μιχαλιού κρυμμένα από τον πατέρα, τον αξέχαστο ευγενικό παπά του νησιού,  πίσω από τον φούρνο της αυλής, τα υφαντά της Καλλιόπης που τα είχε υφάνει η θειά της το Αννουλιώ στον αργαλειό που έκαψαν οι Γερμανοί στον πόλεμο στην ηπειρωτική Ελλάδα, προτού έρθει νυφή στο νησί, το χάλκινο δακτυλιδάκι, το μόνο κόσμημα που έφερε μαζί της η γιαγιά της Λενιώς από την Σμύρνη το '22 και άλλα πολλά που ξερίζωσαν από τις καρδιές τους.

Την ώρα που έφευγαν οι καλοντυμένοι ξένοι, η μικρή Αρχόντω στεκόταν  στην προκυμαία κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά της τον μικρό ναυτάκο και τον Καναδό ιππέα, κειμήλια της μάνας από τον πατέρα της που είχε έλθει από την Αίγυπτο.  Της άρεσε πολύ, λίγο πριν δύσει ο ήλιος, να κρύβεται πίσω από την μεγάλη αρμυρήθρα και να περιμένει τη μεγάλη βουτιά του ήλιου στους άλλους τόπους, πίσω από την γραμμή του ορίζοντα, όπου φανταζόταν ότι βρίσκονταν όλοι οι αγαπημένοι που έφυγαν από τον κόσμο ετούτο...

-"Είναι πάνινα παιχνίδια του γνωστού οίκου Norah Wellings,  $125.00 ο ναύτης και  $135.00 ο ιππέας" μονολογούσε ο "αρχαιολόγος" με το αποικιακό καπέλο και της τα άρπαξε από τα χεράκια, αυτήν τη φορά, χωρίς την ευγένεια και τα ψεύτικα γλυκόλογα των σαλονιών.  

Δεν τον έβλεπε κανείς. Ήταν σίγουρος. Πήδηξε στη θαλαμηγό που τον περίμεναν οι άλλοι σαχλαμαρίζοντας ενώ έπιναν την επινίκεια σαμπάνια και η θαλαμηγός σαλπάρισε μπροστά από τον ήλιο που είχε ξεκινήσει τη μεγάλη του βουτιά στον κόσμο των νεκρών της Αρχόντως. 

Τα γέλια τους δεν άφησαν να ακουστούν οι κραυγές του παιδιού, που γύρισε σπίτι, χωρίς να πει κουβέντα για την μεγάλη απώλεια. Μέσα της, όμως, είχε ορκιστεί ότι θα πάρει κάποτε τη μεγάλη εκδίκηση και ότι τα πάνινα κουκλάκια θα ξαναγυρίσουν στα χέρια της. 

Ελάχιστοι

Εναγκαλίστηκαν οι ελάχιστοι της Ευρώπης και της ημεδαπής για να ετοιμάσουν το τέλος του κόσμου, την ακύρωση των αγώνων και του μόχθου και τον ενταφιασμό της εργατιάς και των προλεταρίων του πνεύματος
Εις μάτην;
Θα φανεί!

Πάντως οι λαοί με την οξυδέρκειά τους και η πάντοτε αμείλικτη Ιστορία πυρετωδώς καταγράφουν τα γεγονότα και τις διαβουλεύσεις αυτών των ελαχίστων με τους μέγιστους τοκογλύφους που θέλουν να κυβερνήσουν τον κόσμο φέροντας το βαθύ σκοτάδι της ψυχής τους επάνω από την Ευρώπη και τη Μεσόγειο...και το γεγονός ότι δεν τους ενδιαφέρει η υστεροφημία τους υποδηλώνει την παντελή έλλειψη ακόμη και στοιχειώδους ευφυΐας 

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ Ή ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

 Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι και το φυλακτό από φαγεντιανή

Και έπειτα άρχισε η ανελέητη σφαγή των αμάχων στα σκοτεινά σύνορα, μακριά από τα βλέμματα των τυχαίων περαστικών,  με πρώτους τους γέροντες, γιατί έλεγαν ότι δεν έφθαναν τα τρόφιμα και η πολιορκία θα βαστούσε χρόνια.  Θα ακολουθούσαν τα παιδιά και οι νεότεροι, γιατί ήταν διάχυτος ο τρόμος των κρατούντων,  πως ήταν  επίφοβοι για ξεσηκωμούς και άλλα ξεπερασμένα πράγματα που είχαν κουράσει τους Τρώες.  Ο πραγματικός, όμως, λόγος ήταν  ότι είχαν φθάσει στο σημείο να στείλουν όλες τις δυνάμεις καταστολής στους συμμάχους, οι οποίοι πάσχιζαν, εις μάτην, να απαλλαγούν από τους Αιγυπτίους στις πλατείες Ταχρίρ.

Σκηνή από την ταινία  CHILDREN OF MEN 

του Αlfonso Cuarón

Οι μανάδες μοίραζαν, κρυφά, μικρά φυλακτά από φαγεντιανή, τυλιγμένα σε βρώμικο μπαμπάκι, που ήταν κρυμμένα από τον καιρό των προγιαγιάδων στα εικονίσματα. Έραβαν και κουρελούδες από ματωμένα παλιόρουχα ή από ξεσκισμένες ταπετσαρίες τρένων και λεωφορείων, για να τεντώνουν λιγάκι τα κορμιά τους τα βράδια και να ονειρεύονται την αυγή που αργούσε πολύ. Το πιο δύσκολο ήταν ότι και οι νύχτες κράταγαν ώρες πολλές. 

 Όμως, μπορούσαν ακόμη να τραγουδούν ψιθυριστά  τα νανουρίσματα της πικρής πατρίδας στη γλώσσα που οι κυβερνήτες δεν μπορούσαν να καταλάβουν, αφού, από καιρό, είχαν καταργηθεί και ξεχαστεί οι λέξεις και οι περισσότεροι μιλούσαν με αριθμούς και μηδενικά. 

Κάθε βράδυ η ίδια προσευχή: Nα τελειώσει επιτέλους το χρυσάφι του κόσμου, να λυθούν τα μάγια των Μινώταυρων και των Ιεροεξεταστών του Μεσαίωνα  και να σμίξουν οι λέξεις με τους αριθμούς.  Η γλώσσα και η ελευθερία, τα όπλα που είχαν κρύψει οι μανάδες στα μικρά φυλακτά μαζί με χρυσόσκονη από την μακρινή Βακτριανή... 

Και ξάφνου, μέσα από τις κουρελούδες και τα ματωμένα ρούχα άρχιζαν να ξεπετιούνται μικρές πεταλούδες, οι ψυχές των πεθαμένων που ευώδιαζαν από τους άγριους κρίνους  και ήξεραν καλά τί θα πει θυσία και δικαιοσύνη, μόχθος και πόνος... Στο βάθος άρχιζε να φαίνεται το κόκκινο φως από το ηφαίστειο και είχε το σχήμα και το χρώμα του ήλιου, όπως ήταν κάποτε, πριν από τον ερχομό τους...

Ex oriente lux και πάλι;  

ΕΦΕΔΡΕΙΑΣ ΕΚΠΕΜΠΟΝΤΟΣ

Polybius Hist., Historiae 7.17.

2.1-5, 3.1-. 4.1-1

ἐπιγενομένης δὲ τῆς ἡμέρας, καὶ τῶν μὲν φυλάκων

ἀπολυομένων ἀπὸ τοῦ τόπου τούτου, τοῦ δὲ βασιλέως  

κατὰ τὸν ἐθισμὸν τοὺς μὲν εἰς τὰς ἐφεδρείας ἐκπέμ-

ποντος, τοὺς δὲ πολλοὺς εἰς τὸν ἱππόδρομον ἐξαγα-

γόντος καὶ παρατάττοντος, τὸ μὲν πρῶτον ἀνύποπτον

ἦν πᾶσι τὸ γενόμενον. προστεθεισῶν δὲ δυεῖν κλι-

μάκων, καὶ δι' ἧς μὲν Διονυσίου, δι' ἧς δὲ Λαγόρα

πρῶτον πορευομένων, ἐγίνετο ταραχὴ καὶ κίνημα περὶ

τὸ στρατόπεδον

Περί των αλλαγών και μεταλλάξεων στην παιδεία

Το νέο πανεπιστήμιο

Nα λοιπόν που τώρα, με το πανεπιστήμιο της ελεύθερης αγοράς, μπορεί επιτέλους η περίφημη γενιά του πολυτεχνείου να καμαρώνει για τα επιτεύγματά της.  Το νέο πανεπιστήμιο, απαλλαγμένο από τους χώρους της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και ιδίως από τα παιδιά των νεόπτωχων και φτωχών τάξεων, θα είναι πιο ταιριαστό στην εικόνα  των εκλεκτών τέκνων των γιάπηδων με τα ακριβά αυτοκίνητα και τα σινιέ ρούχα - όσων βεβαίως δεν σπουδάζουν στο εξωτερικό για να μην πληγωθούν από τα μαρτύρια  των πανελλαδικών εξετάσεων-.

Επιτέλους, ένα πανεπιστήμιο που να θυμίζει τα απαστράπτοντα σαλόνια της εξουσίας και της πλουτοκρατίας, χωρίς αφίσσες και ντουντούκες, ασορτί με τα μινιμαλιστικά και ευρύχωρα σπίτια της Εκάλης και της Γλυφάδας ή τα ακριβά εξοχικά των νεόπλουτων  των τελευταίων δεκαετιών. Ένα πανεπιστήμιο με αξιοπρεπές campus, περιποιημένο γκαζόν και ευρωπαϊκό αέρα. Η ποιότητα δεν έχει πλέον καμία σημασία παρά μόνον η εμφάνιση, όπως οι κυρίες με τα πανάκριβα ρούχα (και γούνες γιατί όχι;) στις δεξιώσεις, που όταν ανοίγουν το στόμα τους, τρέμεις μην ακουστεί καμία μπαρούφα, όπως στα μεσημεριανά και τα πρωινάδικα των ιδιωτικών καναλιών, που τώρα που καταργείται και η ΕΡΤ μαζί με ..το ΙΓΜΕ θα ξεπεράσουν όλα τα ρεκόρ.. .Αυτό το πανεπιστήμιο παραδίδει σήμερα στα παιδιά μας η σημερινή άρχουσα τάξη, χωρίς ντροπή και χωρίς καμία τύψη. Βέβαιοι, πώς οι χούντες του μέλλοντός μας δεν θα μπορέσουν ποτέ πια να ανατραπούν από ξεσηκωμούς φοιτητών, κοιμούνται πλέον ήσυχοι οι σεβαστοί μας ιθύνοντες.  Από τη μία οι προβοκάτορες στις πορείες, και από την άλλη η  παρουσία της αστυνομίας στις πανεπιστημιακές σχολές θα φέρουν, μετά από τις προσπάθειες αυτών και των προκατόχων τους, την πολυπόθητη ησυχία στον ταραγμένο τόπο μας 

Γελούν και τα μουστάκια της δεξιάς και της ακροδεξιάς, που χωρίς τους τόσο επικίνδυνους εχθρούς της, ιδίως τους  φοιτητές και τους σκεπτόμενους ανθρώπους, θα προχωρήσει  επιτέλους ανενόχλητη στην αποκρατικοποίηση και το ξεπούλημα του τόπου και στη σύναψη μεγάλων συμβολαίων για επιμέρους και στρατευμένη έρευνα, χωρίς τμήματα, χωρίς τομείς, χωρίς εξειδίκευση αλλά και χωρίς τις περιττές γενικές γνώσεις, αυτό δηλαδή που κάποτε λέγαμε παιδεία και αξιωθήκαμε εμείς οι μεγαλύτεροι.   Κακό και ξεπερασμένο πράγμα η παιδεία, όπως άλλωστε η ελευθερία και το ψωμί. 

Τέλος, λοιπόν, στην ελευθερία της έρευνας, τέλος στις μελέτες για το καλό της ανθρωπότητας και τέλος στις τόσο άχρηστες για τις πολυεθνικές ανθρωπιστικές σπουδές, τις τέχνες και τα γράμματα, τις μελέτες για το περιβάλλον και την ιατρική του Ιπποκράτη.  Ακούγεται μάλιστα ότι σε προσεχές νομοσχέδιο καταργείται επιτέλους και ο σχετικός όρκος.  Θα διατηρηθεί μόνον ό, τι επιλεκτικά αποφασιστεί από τους  μεγαλοξενοδόχους, ιδίως τους εξειδικευμένους στο ξέπλυμα, και το Υπουργείο Τουρισμού και Τουρισμού, για λόγους καθαρής τουριστικής ατραξιόν... επιδειξιομανίας ή πατριδολαγνείας, για τους δεξιότερους, σε επισήμους ξένους επισκέπτες.

Άλλωστε, τώρα που τελειώσαμε με τους επικίνδυνους γέροντες, οι οποίοι, μαζί με την εργατική τάξη και τους μη υμέτερους δημοσίους υπαλλήλους, θα πηγαίνουν μία ώρα αρχύτερα στον παράδεισο, γιατί θα πρέπει οι νέοι να επιβιώνουν και μάλιστα να μορφώνονται;  Έτσι κι αλλιώς άνεργοι, μετανάστες στον τόπο τους, άστεγοι μεταξύ αστέγων, χωρίς προοπτικές, μόνον και μόνον για να μη μπορούν να ταράζουν τα λιμνάζοντα ύδατα, όπου ξεπλένεται το βρώμικο χρήμα τους στις πλάτες των λαών. 

Προς τί λοιπόν οι ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση, όταν μάλιστα ανοίγει επικίνδυνα τους ορίζοντες και ξεσηκώνει το νου.  Έτσι και αλλιώς πειθήνια ανθρωπάκια, σαν την ίδια, μας θέλει η κ. υπουργός της παιδείας, σύμφωνα με τις συνταγές των ανωτέρων στην παγκόσμια ιεραρχία, εκλεκτό εδώ και καιρό μέλος της και η ίδια.  Ανεβαίνει στα μάτια των ξένων τοκογλύφων η Ελλάδα, αναβαθμίζεται η κυβέρνηση, ιδίως όταν καταργεί το άσυλο στην ελευθερία της σκέψης για να μπορεί να διώκεται ελεύθερα και να αισθάνονται επιτέλους ασφαλείς οι πολιτικώς ορθοί ψηφοφόροι "σοσιαλιστικών", νεοφιλελεύθερων, δεξιών και ακροδεξιών, ή εκείνων των δήθεν προοδευτικών, όλων των ακίνδυνων, υποταγμένων και πειθήνιων υποστηρικτών που συναλλάσσονται  με το σύστημα.  Δικαίως, λοιπόν, δέχεται τα ακριβά της συγχαρητήρια και καμαρώνει  για το μέγα της κατόρθωμα η κ. υπουργός της Παιδείας σε αυτόν τον κόσμο τον μικρό, που θα ανταγωνίζεται στα μεγάλα χρηματιστήρια άλλες αξίες, ξένες με τις επιστήμες, πρωτόγνωρες για τους σεμνούς ερευνητές. 

Το Εθνικόν και Καποδιστριακόν, το Αριστοτέλειον, το Μετσόβιον, πλάι στους εφοπλιστές, τους βιομηχάνους και τους τοκογλύφους του κακόγουστου κόσμου των ελαχίστων στο νου και την ψυχή ημιμαθών που κυβερνούν τον πλανήτη, προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου - πάντοτε με μικρό κάππα - εξοστρακίζει τους επικίνδυνους και υιοθετεί τους ανώδυνους, τους φιλικούς και υποτακτικούς με ευρωπαϊκή και νεοφιλ (ελεύθερη) συνείδηση -νεοφίλ από τώρα και στο εξής, ευρωπαϊστί, χωρίς το τρίτο συνθετικό - και με τα ληγμένα δακρυγόνα παντού στον αέρα και στο βάθος πάντοτε ο ήχος του τάνκς, όταν έσπαγε η πύλη του Μετσοβίου, το  βράδυ στις 17 Νοέμβρη, επί της οδού Πατησίων, ανάμεσα στις οδούς Τοσίτσα και Στουρνάρη. 

Τριετής λοιπόν η φοίτηση,  χωρίς δωρεάν συγγράμματα, χωρίς βιβλιοθήκες και προ πάντων χωρίς  άσυλο, όρος απαράβατος και βέτο της δεξιάς, που τώρα επιβραβεύει τη διάδοχο κυβέρνηση, με κάποια δόση ανομολόγητης ακόμη ζήλειας ανάμεικτης με κρυφό θαυμασμό.  Το νέο πανεπιστήμιο δεν θα κινδυνεύει από ιδέες, επικίνδυνες  έρευνες και γνώσεις.  Θα είναι έτσι αντάξιο της χαμηλής ποιότητας της νυν και της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας.    

Kεκλεισμένων των θυρών

Κραυγή 

Με τα λαμπερά μάτια του Σωκράτη στη φυλακή

να βγάζουν σπίθες που φωτίζουν το σκοτεινό όνειρο

σουρρεαλιστικής επανάστασης εις μνήμην του Έκτορα,

με την ευγενική εικόνα του ηδυεπούς Νέστορος

που σφάλισε ευλαβικά τις γλυκειές μνήμες της Αιγύπτου 

σε ρωμαϊκό τάφο,

με τα κομψά χέρια του Φίλιππου δεμένα σφιχτά στο σκοτάδι,

έτσι για να μην μπορούν πια να γράφουν,

με τα απέραντα θαλασσινά μάτια του Αντώνη

να συνεχίζουν στην αιωνιότητα, 
το όνειρο μιας χαραυγής που δεν τέλειωσε

και να προσεύχονται στο σύμπαν για εμάς τους ελάσσονες,

με τόσους ανθρώπους της θυσίας σε άγνωστες σκοτεινές φυλακές

να προσμένουν την καλήν αντάμωση,

με τόσους πολλούς στην αντίπερα όχθη

Ταξιάρχες, Αρχαγγέλους, Αγγέλους, Μιχάληδες,

Πανάγιους, Διονύσιους, Ηλίες, Θεόδωρους,

Αντώνιους και Αντωνίες,

Αρχοντούλες, Άννες, Χαρίκλειες,

Κρινούλες και Δήμητρες,

Ιουλίες, Κωνσταντίνες, Κανέλλες

Βασίλειους, Γεώργιους, 

Μεγάλους και Άγιους του μεγάλου κόσμου και της ερήμου,

πώς αντέχει ο άλλος κόσμος ο μικρός,

πώς, να βλέπει τους αδικούντες και τους ψεύτες,
τους φτηνούς τοκογλύφους, τους απατεωνίσκους,

πώς Θεέ μου, πώς την τόση αδικία

και πώς με την ομορφιά θαμμένη στο σκοτάδι,

πώς την αντέχει τόση ασχήμια γύρω, πώς;

Eις μνήμην τους, πώς;

Το ρωμαϊκό ωδείο Κω...

15 Ιουλίου 2011, Κηρύκου και Ιουλίτης, Βλαδιμήρου ισαποστόλου,  Πανσέληνος

Ο πλάτανος του Ιπποκράτη 

Αυτά έγραφε το ημερολόγιο, όταν με φόντο το ερειπωμένο ρωμαϊκό ωδείο της Κω, αντικαθιστώντας για άγνωστους λόγους παλαιότερο φόντο με την εικόνα του ακριτικού Καστελλόριζου, ο πρωθυπουργός της χώρας προσπαθούσε απεγνωσμένα να στείλει ένα διαφορετικό μήνυμα - αισιοδοξίας αυτήν τη φορά - στους περίλυπους και άκρως ανασφαλείς υπηκόους της χώρας και παράλληλα μία διαβεβαίωση προς την Δύση ότι επιτέλους οι Έλληνες εργάζονται σύμφωνα με τις επιταγές της Τρόικας και της Ευρωπαρέας. 


Παρόλο που δεν είμαι αρχαιολόγος, ώστε να μπορώ να κρίνω εκ των έσω την περίεργη αυτήν κίνηση του πρωθυπουργού, με φόντο ένα αναστηλωμένο ρωμαϊκό μνημείο σε τουριστικό και ακμάζον νησί της παραμεθορίου, τον οποίο μάλιστα ξεναγούσε μία περιποιημένη και καλοντυμένη κυρία αρχαιολόγος με τη βοηθό της, η γενικότερη εικόνα μου προκάλεσε ιδιαίτερη ανασφάλεια και καμίαν ομολογουμένως αισιοδοξία. Πρώτον, γιατί άλλη εντύπωση είχα, από τις κατά καιρούς περιηγήσεις μου στην Ελλάδα, που συνεχίζει να πληγώνει και να πληγώνεται, για την εμφάνιση των αρχαιολόγων που μάχονται να περισώσουν την πολιτιστική μας κληρονομιά από τις επενδύσεις και την ασυλλόγιστη τουριστική εκμετάλλευση και αξιοποίηση και δεύτερον, γιατί, με όσα ακούγονται περί της εκποιήσεως της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου,  το όλο σκηνικό μού θύμιζε πρόβα διαφήμισης "ακινήτων" που πωλούνται σε τιμή ευκαιρίας. 

ΕΔΟΞΕ ΤΗ ΒΟΥΛΗΙ ΚΑΙ ΤΩ ΔΗΜΩΙ

Από προχθές κυριαρχούν στην Ελλάδα τα ίδια συναίσθηματα με εκείνα του σκοτεινού πρωινού της 21ης Απριλίου του 1967.  Έφυγαν και τα χελιδονάκια της φωτογραφίας... Φοβάμαι ότι δεν θα ξανάρθουν...
Με μία ακόμη προδοσία, χωρίς αιδώ, σε βάρος του λαού που έμαθε να προδίδεται και τον μάθανε να προδίδει, θα γιγαντωθούν τα λαμόγια, θα οργιάσουν τα ρουσφέτια, θα πλουτίσουν οι τοκογλύφοι όλων των τάσεων - εγχώριοι και ξένοι -  παγκοσμιοποιημένοι.   Όμως, όλοι τους, αντιπρόεδροι, υπουργοί, βουλευτές εξακολουθούν να παρέχουν νέες θέσεις εργασίας σε νέους "κοπρίτες", μοναδικούς, πλέον, κρατικοδίαιτους στο οξύμωρο πλαίσιο των νέων παραδείσων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των σκοτεινών πολυεθνικών.  Εκείνο όμως,που, σήμερα, δεν μπορούμε να αντέξουμε και να ανεχθούμε είναι τα λυπημένα πρόσωπα των φοιτητών πλάι στα σκοτεινά βλέμματα των δήθεν νικητών και επιτυχημένων.   

Ο Αντώνης βλέπει από ψηλά με τα καθαρά γαλανά του μάτια, χαμογελάει με την ίδια αισιοδοξία και κατεβαίνει στην πλατεία με το σκισμένο πανώ του 1981.  Επάνω γράφει:  ΟΧΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΜΕΙΟΔΟΣΙΑ!  Και τραγουδάει: Είμαστε δύο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς..  Το χαμόγελό του διαλύει το σκοτάδι από τα ληγμένα δακρυγόνα.  Τα είχαν λένε από το 1979!   Τα παιδιά τον βλέπουν στα μάτια και ακούνε ανακουφισμένα,  νιώθουν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, φωτίζεται το μέλλον τους.  


Oι αριστεροί με στυλ, οι επίδοξοι μάναντζερς, όλοι εκείνοι που το έπαιζαν πολιτικώς ορθοί, μοντέρνοι, μεταμοντέρνοι, αλώβητοι:  ΡHΓΑΔΕΣ, ΠIΠIΣIΠΗΔΕΣ, AAΣΠΙΤΕΣ, ΚΝΙΤΕΣ, Β. Ο. Λ. Ε. Μ. Ε. Ν. Ο. Ι.  φεύγουν με κατεβασμένα μάτια, χωριστά, όπως στις πορείες και σκορπίζονται στην αβάσταχτη, όπως η ελαφρότητά τους, μοναξιά.    Και αφού άκουσαν από μακριά τον απόηχο της πάντοτε επίκαιρης δήλωσης του Γιώργου Σεφέρη και τις  αυστηρές Υπερρεαλιστικές συστάσεις του Έκτορα Κακναβάτου τρέχουν να κρυφτούν στα πολυτελή τους γραφεία.    

Στο βάθος, μέσα από τους καπνούς των καρκινογόνων χημικών, αντηχεί καθαρά ο πολιτικός λόγος του Σωτήρη

http://antisomata.wordpress.com/2011/06/28/%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CF%80%CE%B5%CE%B4%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%B3/] 


και του Σταύρου

http://www.scribd.com/doc/58155460/%CE%9C%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BD%C

Ο μόνος πολιτικός λόγος  που φωτίζει  το θολό τοπίο  βάζοντας σε τάξη το χάος της πλατείας που καπηλεύονται οι τραμπούκοι και οι ΕΚΟΦΙΤΕΣ του τότε και του σήμερα.   Ο μόνος πολιτικός λόγος που προσεγγίζει αυτό το θαυμαστό κίνημα της πλατείας και των λαϊκών συνελεύσεων, των αντιμαθημάτων και της αντιβουλής, τώρα που λίγο πιο πέρα, στο χώρο του ελληνικού κοινοβουλίου, κακοποιείται, χωρίς καμίαν πλέον αιδώ, η Δημοκρατία.

Ταριχεύειν

Η αφιέρωση

Και έπειτα, ανέβηκε περήφανος ο Έκτωρ στα ψηλότερα σκαλοπάτια της πλατείας Συντάγματος
λέγοντας στον συγκεντρωμένο κόσμο:

Η δύναμή τους είναι να είσαι ανίδεος

να είσαι αφελής, να αμνηστεύεις, 

η δύναμή τους είναι να ξεχνάς, 

να μη θυμάσαι που η εντολή από τους Κατεπάνω

είναι να συμφωνήσουνε ανακριτής κ΄ εισαγγελέας

να κηρυχτείς σε αφάνεια

να μπεις στο αρχείο, ή αν η χάρη τους...

να σ΄ αναλάβουνε ταριχευτές, 

η διαιώνια τέχνη των λωρίδων

Έκτωρ Κακναβάτος 1981

"Ταριχεύειν".  Από τα Μαχαίρια της Κίρκης, σελ. 38

Στους δε σύγχρονους έλληνες ποιητές ή γενικότερα τους λεγόμενους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών  που τιμήθηκαν και τιμώνται ποικιλοτρόπως από την πολιτεία, επειδή αμνηστεύουν, μονολογούν και δημοσιεύουν ανώδυνα και νωχελικά τα προσωπικά τους πάθη και τις ατομικές τους φιλοδοξίες, χάρισε την παρακάτω αφιέρωση:

Τί δικαιούσαι να ζητάς από την ποίηση; Θυμήσου αν είσαι αθώα/ος.  

Έκτωρ από τον Ιούνη του 1984....

Οι πλατείες, οι 32 διανοούμενοι, το μνημόνιο ΙΙ και ο ποιητής

Για φανταστείτε ξαφνικά να εμφανιστεί στις πλατείες και στις πορείες ο ποιητής και απαντώντας στους 32 ψευτοδιανούμενους, οι οποίοι έκαναν έκκληση υπέρ του μνημονίου ΙΙ (βλ. μεσοπρόθεσμο), να παραφράσει και πάλι, με διαφορετικό αυτήν τη φορά νόημα, τον στίχο του Χέντερλιν "Και οι ποιητές τί χρειάζονται σε έναν μικρόψυχο καιρό;"...

Let the enemies entertain us!

http://www10lykeiopeiraia.blogspot.com/2009/09/blog-post_19

htmlhttp://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=119763

...και να διαβάσει την παρακάτω δήλωση:

 

Τί περιμένουν;

Σιωπηλοί νεομάρτυρες της λεγόμενης οικονομικής κρίσης τώρα και τα κτήρια, από τα ταπεινά σπιτάκια στο Γκάζι, που αναπτύσσεται ραγδαίως από τους επιτήδειους

έως τα εμβληματικά κτήρια των λιμανιών που άνοιγαν τους ορίζοντές μας στον τότε κόσμο, ομολογουμένως πιο αθώο από  τον σημερινό.

Λιμάνια των πάλαι ποτέ Οργανισμών Λιμένος μικρών και μεγάλων πόλεων. Τόποι πικρών αποχωρισμών και τόποι του νόστου και της καλής αντάμωσης. Νωπές οι μνήμες από το εμπόριο που ανθούσε στις προβλήτες, νιώθεις τον απόηχο από τις φωνές του λιμανιού, τη μυρωδιά από τον καπνό της πίπας των καπετάνιων, τον ήχο από τις συζητήσεις των εμπόρων του κόσμου, το βουβό κλάμα της μάνας που αποχαιρετά τον μετανάστη γιο.
Και λίγο πριν δύσει ο ήλιος βλέπεις ακόμη τις  ζεστές αγκαλιές της αντάμωσης και συλλογιέσαι τους άλλους μετανάστες του σήμερα, σκόρπιους στην εχθρική Δύση.

Και αύριο τί; Kανείς δεν ξέρει!
Ούτε οι ίδιοι που ευαγγελίζονται την αξιοποίηση και την ανάπτυξη μέσα από το σκληρό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Σκοτεινά τα σχέδια του επικεφαλής της Ευρωπαρέας.  Απειλούν και διατάσσουν άμεσο ξεπούλημα σε τιμή ευκαιρίας από εταιρείες τύπου Treuhandanstalt, που στις αρχές της δεκαετίας του '90  έστειλαν 2,5 εκ. εργαζόμενους της Ανατολικής Γερμανίας στην ανεργία "αξιοποιώντας" με κακοδιαχείριση  8.500 κρατικές επιχειρήσεις  και δημιουργώντας  χρέη 270 δισ. μάρκων!  (βλ. άρθρο Μπάμπη Μιχάλη στην Ελευθεροτυπία 29/5/2011).

Και το παλιό εμπορικό καράβι φεύγει... Τραβά για την Ανατολή αφήνοντας σιγά-σιγά πίσω του την αχόρταγη Δύση με το ανεπανόρθωτα πληγωμένο από την κίβδηλη και αδηφάγο ανάπτυξη τοπίο.
Στις πλατείες μαζεύεται ο κόσμος και περιμένει τους σιωπηλούς διανοούμενους του τόπου. Περιμένει να αφουγκραστεί κάποιον αληθινό πολιτικό λόγο, μία παρέμβαση...

Ένας ακόμη αποχαιρετισμός από τις πλατείες

Λιγοστεύουν οι φωνές στις πλατείες του κόσμου...

Αποχαιρετώντας σήμερα τον ποιητή Γιάννη Βαρβέρη, με ένα τσαλακωμένο χαρτί με ξεχασμένους στίχους του ποιητή στην τρύπια τσέπη μας,  βλέπουμε για τελευταία φορά τα βουρκωμένα μάτια του ηνιόχου, ελεύθερου πολιορκημένου στους Δελφούς και το ματωμένο, από το ακάνθινο στεφάνι της έσχατης προδοσίας, μέτωπο του Απόλλωνα  στα λεηλατημένα ιερά του, λίγο πριν από τους τελευταίους διωγμούς των λιγοστών αθώων του τόπου μας. 

Απόπειρα στους Δελφούς

Έχοντας πια κλείσει το μαντείο
δε θα 'πρεπε, Θεοδόσιε
ν' ανησυχείς και να φοβάσαι
λίγα γενναία ερείπια
έναν ηνίοχο μόλις βουρκωμένο
δίχως το άρμα του
μια Κασταλία που ρέει μονάχα
τ' όνομά της
και κάτι ξερά βράχια
σαν σκαλισμένα με μορφές
ιερέων αρχαίων του Φοίβου.
Έχεις ακόμα τις εγγυήσεις
των χριστιανών περιηγητών
των κοσμικών ξενοδοχείων
των τόσων αιώνων που σκεπάσανε
τις δάφνες της Πυθίας.
Όμως ανησυχείς, Θεοδόσιε
κι ίσως κάνεις καλά
ουδείς ουδέν προλέγει πια
απόλυτη η σιγή
- τέλειος χρησμός -
όχι, ουκ απέσβετο και λάλον ύδωρ.

Από το βιβλίο 
Γιάννης Βαρβέρης, Ο άνθρωπος μόνος

Εκδόσεις Κέρδος, 2009

Eπιστροφή

Τρίο σε κόκκινο, 1959, Ε. Κακναβάτος, 7 ανέκδοτα κείμενα και 9 ζωγραφικές αποκαλύψεις

Χάθηκα μέσα στην νύχτα της  καθημερινότητας και του παραλογισμού που αβίαστα φαίνεται ότι επιβάλλουν  οι παράφρονες κυβερνήτες του δήθεν πολιτισμένου κόσμου.  Φαίνεται μερικές φορές κατορθώνουν και επιβάλλουν μίαν ακούσια σιωπή που μπλοκάρει τις σκέψεις καθυστερώντας ακόμη και  τις αναρτήσεις...

Όμως, ο νους δεν υποτάσσεται και ας συνωμότησαν όλοι και όλα για την περασμένη Κυριακάτικη Πρωτομαγιά, με τέτοιον τρόπο που να μην μοιάζει φέτος εργατική, αλλά μόνον Κυριακή της Διακαινησίμου ή του απίστου Θωμά, με νωπό ακόμη τον θρήνο άλλων άωρων νεκρών των πυροτεχνημάτων και των εξορμήσεων, 42 αυτήν τη φορά!

Κατά τα άλλα υποβαθμίζεται  κάθε έννοια πλέον πολιτισμού με τη βία στα γήπεδα, τις συνεχιζόμενες τηλεοπτικές αηδίες και τημ πνευματική μιζέρια, κατ΄εικόνα και καθ΄ ομοίωση εκείνων που την αναπαράγουν, προς πάντοτε ίδιον όφελος. Κατά άλλα ευαγγελίζονται τη διαύγεια και την αυστηρότητα ενώ στα πανάκριβα, πλέον, café της παρηγοριάς και στους δημόσιους χώρους απαγορεύεται, έστω και ανεπιτυχώς, τo κάπνισμα.

Όμως, η κάθαρση επέρχεται σιγά και σταθερά.  Αλλάζει ο κόσμος. Το υποδηλώνουν οι σπασπωδικές αντιδράσεις τους στο πλαίσιο του καθημερινού και παγκόσμιου παραλόγου...

Έγραφε στη Κω, τον Ιούνη του 1994 ο μεγάλος Έ. Κακναβάτος


"Ποιός ακούει απόψε που είναι των σταγόνων"

Η δήθεν Ήριννα παραδίνει τα τείχη της σε ξιφήρεις 

γαλαξίες  όθεν: 

αν έχω αριστερότητα εκεί κάτω στους βουβών
είναι που ο μέγας μονομάχος πολιορκημένος

κάνει έξοδο 

έχοντας μεταλάβει των αχράντων φωνηέντων.

Ε. Κακναβάτος

7 ανέκδοτα ποήματα 

9 ζωγραφικές αποκαλύψεις 

Στον ίδιο ανήκει και η ζωγραφική αποκάλυψη...  σε ασπρόμαυρη φωτογραφία... 

Εx oriente lux

Ήταν πολύ σκοτεινή σήμερα η Ανατολή.  Τα άλλοτε ανοικτά στον κόσμο λιμάνια της δεν περιμένουν  εορταστικές νηοπομπές.  Τα μαύρα πανιά του Θησέα, και η Αυγή της Οδύσσειας, αυτή η μεγίστη των Ύβρεων,τους προειδοποίησαν εγκαίρως να τα περιφράξουν με τις βαριές αλυσσίδες του πολέμου. 

   ‘Μαθαίνουμε ότι έρχονται οι δυτικοί σύμμαχοι,’ είπαν.  ‘Ας φυλαγόμαστε!’ 

    Ex oriente lux.  Χωρίς Αυγή, χωρίς Οδύσσεια και το χειρότερο, χωρίς επιστροφή, χωρίς τον γλυκύ νόστο. 

Περί παιδείας και άλλων αγαθών

"τὴν παιδείαν ἔλεγεν ἐν μὲν
ταῖς εὐτυχίαις εἶναι κόσμον, ἐν δὲ ταῖς ἀτυχίαις καταφυγήν."

Diogenes Laertius Biogr., Vitae philosophorum 

Φαίνεται ότι τα παιδιά, που θα γράψουν καλύτερα από τους μεγάλους αυτό το δύσκολο κεφάλαιο της  σύγχρονης ιστορίας, δεν θα πάψουν να αναζητούν την εν ατυχίαις καταφυγή τους στην παιδεία στα δύσκολα χρόνια που έρχονται....  Το βλέπουμε στα γελαστά τους πεισματάρικα μάτια που δεν χάνουν την αθωότητα και ας βομβαρδίζονται καθημερινά από τα καλοπληρωμένα σκουπίδια των μέσων μαζικής ενημέρωσης και ας προδίδονται από τους μεγάλους που επιδιώκουν την πώληση ιερών και οσίων δήθεν για την ανάπτυξη του τόπου, πράσινη σήμερα, γαλάζια πιο πριν, αλλά σε λίγο γκρίζα χωρίς δάση και χωρίς θάλασσες. 

   Αμείλικτη θα στέκεται η ιστορία στα έργα και τις ημέρες της άφρονος εξουσίας και οι τουρίστες του μέλλοντος θα επισκέπτονται τα ερείπια των σχολείων, που δεν πουλήθηκαν για ανάδειξη σε τιμή ευκαιρίας! Σε πλήρη, όμως, και μεγαλύτερη εγκατάλειψη θα βλέπουν και όλα όσα ξεπουλήθηκαν σε καιροσκόπους επενδυτές που θα πλουτίζουν σε βάρος μας. Βιάζονται πολύ για τις πωλήσεις των αγαθών μας αλλά στη βιασύνη τους δεν βλέπουν τα μάτια των παιδιών που τους κρίνουν αμείλικτα, όπως η ιστορία.  

    

«Εγώ 'δα δάφνες. - Κι εγώ φως»

Άνοιξη.  Θερινή ώρα

(μία ώρα - δανεική από το υστέρημά μας και αυτή για να λειτουργεί δήθεν το σύστημα)

Ποτέ δεν μού άρεσαν οι ημέρες της Άνοιξης.  Κουβαλούσαν πάντοτε τη συλλογική μνήμη των ελεύθερων πολιορκημένων του Σολωμού και την αγωνία ενός πάντα δύσκολου καλοκαιριού. 

Αυτήν την άνοιξη  της ραδιενέργειας και της παγκοσμιοποιημένης πολιορκίας, από το Λονδίνο έως την Παλαιστίνη, την Συρία, την Υεμένη, την Λιβύη και τον τόπο μας, όπου οι επίσημοι περιγελούν την επανάσταση του 1821 με παρελάσεις και πανηγυρικούς, δεν μπόρεσα και πάλι να μην συλλογιστώ τις γυναίκες του Μεσολογγίου που σε γλώσσα ελληνική, ιαπωνική, αραβική, παγκόσμια ξαναλένε τα παρακάτω λόγια: 
  

Και η πρώτη είπε: "Και το αεράκι μας πολεμάει".
Μία άλλη έστεκε σιμά εις το ετοιμοθάνατο παιδί της.
Και άλλη είπε χαμογελώντας, να διηγηθεί καθεμία τ' ονειρό της.
Και μία είπε: "Μου εφαινότουν ότι όλοι εμείς, άντρες και γυναίκες, παιδιά και γέροι, ήμαστε ποτάμια, ποιά μικρά, ποιά μεγάλα, κι ετρέχαμε ανάμεσα εις τόπους φωτεινούς, εις τόπους σκοτεινούς, σε λαγκάδια, σε γκρεμούς, απάνου κάτου, κι έπειτα εφθάναμε μαζί στη θάλασσα με πολλή ορμή".
Και μία δεύτερη είπε:
Εγώ 'δα δάφνες. - Κι εγώ φως ..............................
- Κι εγώ σ’ φωτιά μιαν όμορφη π’ αστράφταν τα μαλλιά της.
Και αφού όλες εδιηγήθηκαν τα ονείρατά τους, εκείνη πού ΄χε το παιδί ετοιμοθάνατο είπε: "Ιδές, και εις τα ονείρατα ομογνωμούμε, καθώς εις τή θέληση και εις όλα τ' άλλα έργα". Και όλες οι άλλες εσυμφώνησαν κι ετριγυρίσαν με αγάπη το παιδί της πού 'χε ξεψυχήσει.

Τί άλλο μένει εκτός από την αγάπη στον κόσμο αυτό;

Περί πυρηνικών και άλλων

Οἱ δὲ πλεῖστοι ἀπώλοντο

Πηγή:http://www.planitikos.com/2011/03/blog-post_6110.html

Όσο και αν οι άνθρωποι μπορούν και αφανίζουν ανεπανόρθωτα τη φύση με εκείνο το φριχτά γκρίζο οπλισμένο σκυρόδεμα, δεν θα μπορέσουν ποτέ, με το ίδιο υλικό, να αφανίσουν τους δολοφόνους πυρηνικούς αντιδραστήρες τους στην τόσο κοντινή και τόσο μακρινή Ιαπωνία. Σεμνώς αμυνόμενη η φύση, παρόλου που για τη σωτηρία, ίσως, των ανθρώπων, μπορεί και αφανίζει το οπλισμένο σκυρόδεμα με την φθορά και τις οξειδώσεις, αυτήν τη φορά δεν θα μπορέσει να αντισταθεί και να εμποδίσει τη μόλυνση της μητέρας γης και της Περσεφόνης. Εις μάτην οι προσπάθειες των Ιαπώνων να χρησιμοποιήσουν ως έσχατη λύση και πάλι το τσιμέντο για το κουκούλωμα των απάνθρωπων ανθρώπινων σφαλμάτων. 
   Η μεταστοιχείωση της πυρηνικής σχάσης δεν ανατρέπεται, μετατρέπεται σε ύβρι.

Eρατοσθένης μέγας μαθηματικός, γεωγράφος και αστρονόμος γεννήθηκε στην  Κυρήνη 
(στη σημερινή  Λιβύη) και πέθανε στην Αλεξάνδεια πρωτεύουσα της πτολεμαϊκής Αιγύπτου.  
Πηγή: Portrait_of_Eratosthenes.png‎ 

Γκρίζο και το τοπίο της Μεσογείου μετά από τους ούριους ανέμους της επανάστασης στην Τυνησία, την Αίγυπτο, την Υεμένη και το Μπαχρέιν. Σε καιρό οικουμενικού πένθους άρχισαν πάλι οι αχρείοι τον πόλεμο.. και...οὕτω μὲν τὰ τῶν Ἑλλήνων πράγματα ἐφθάρη ἓξ ἔτη πολεμήσαντα· καὶ ὀλίγοι ἀπὸ πολλῶν πορευόμενοι διὰ  τῆς Λιβύης ἐς Κυρήνην ἐσώθησαν, οἱ δὲ πλεῖστοι ἀπώλοντο.

                                                     Τhucydides Hist., Historiae, Βιβλίο 1, κεφ. 110, παρ. 1, στ. 1-3

                                                                                    

Χαίρε μικρέ «Αφρικανέ.» Κουράγιο!

Οι ψυχίατροι πρέπει σήμερα να προβληματιστούν σοβαρά και να συνέλθουν σε παγκόσμιο επίπεδο για την εξέταση του φαινομένου. Γιατί όταν, οι άνθρωποι και ιδίως όλοι οι εκείνοι οι υπαίτιοι των κακών, πάντοτε ελάσσονες, ηγεμονίσκοι του πλανήτη δεν μπορούν να βιώσουν το σημερινό οικουμενικό πένθος και γλεντούν καταναλώνοντας τα θανατηφόρα όπλα τους στο ματωμένο σκηνικό της φτιαχτής τους κρίσης, τότε το πένθος δεν αφορά μόνον τη γη άλλα όλο το σύμπαν!
   Όταν, επίσης, παραβλέπονται οι δεκάδες χιλιάδες θανάτοι της Μεσογείου και του Ειρηνικού και αυτό το τεράστιο πένθος, για τόσους νεκρούς στον πλανήτη, δεν βιώνεται και δεν συνειδοτοποιείται, τότε η σχιζοφρένεια χρήζει άμεσης και αποτελεσματικής θεραπείας.