Επέτειοι και συλλογική μνήμη στην σκόνη του χρόνου

Tην σκόνη του χρόνου την αγγίζαμε στις βαθιές τομές, μέσα στη γη, την ξεχωρίζαμε ευλαβικά με στρωματογραφίες ακριβείας, μέσα στη μοναξιά του σκάμματος. Την ερωτευτήκαμε χιλιάδες φορές, τη μυρίζαμε, τη ρουφούσαμε ποτίζοντας τα πνευμόνια μας. Τρελαινόμασταν να τρέχουμε αξημέρωτα από σκάμμα σε σκάμμα και την προλαβαίναμε, πριν χαθεί... 

Γινόταν ένα με την ανάσα μας σε σκοτεινές αποθήκες, μ΄εκείνην τη χαρακτηριστική μυρωδιά από τον πηλό, την ελαφριά μούχλα και το οξύ. Εξισώσεις στον χρόνο και και το χώρο που ταυτίζαμε και μετρούσαμε σε χιλιοστά. Κι εμείς στίγματα στο άπειρο και στις χιλιετίες. Η σκόνη του χρόνου που τώρα οι άλλοι, εκείνοι οι μη μοχθήσαντες, ξεπουλούν και παραδίδουν στους πολιτικά ορθώς σκεπτόμενους, χωρίς να ξέρουν...

Κι έπειτα είχαμε και την άλλη σκόνη της ιστορικής μνήμης, της άλλης ιστορίας που δεν ανασκάψαμε στο χώμα αλλά αιωρούνταν μέσα στο αίμα μας, στα πολύπλοκα γονίδια από τους τόπους που ήρθαμε μετανάστες της ανατολής και των βουνών, της θάλασσας και των ποταμών, μπορεί και από τους δρόμους του μεταξιού ή από την Βαλτική, κάποτε, ακόμη και με καΐκια  σπό τη Δύση, περνώντας από  τις θάλασσες του Οδυσσέα, ταξιδεύοντας με τους ούρειους ανέμους του ηδονικού Ελπήνορα.

https://dysthymia.wordpress.com/2009/02/02/kixli/

Σκόνη της συλλογικής μνήμης σε ανηφοριές των βουνών και στις ακτογραμμές των προγόνων, σκόνη των σπιτιών που χάσαμε φεύγοντας από τόπο σε τόπο, μετανάστες της αγωνίας για να βρούμε τις πρώτες ύλες και τα κέδρα του Λιβάνου, τις άκαυτες βάτους για τον κλίβανο που έκαιγε στις καρδιές μας και στα όνειρα.

Σκόνη από τους λάκκους των τάφων, σκόνη από τα ρούχα των αγαπημένων μας. Σκόνη που σκέπαζε τα πρόσωπά μας και δεν μας άφηνε να δακρύσουμε για να μην λυπούνται που έφυγαν και μας άφησαν μόνους.

Ο χρόνος δεν θεραπεύει τα πληγωμένα σώματα, τις ματωμένες καρδιές και τα μουδιασμένα χέρια. Κράτησε, όμως, αθώες τις ψυχές μας κι εμάς αξιοπρεπείς, τίμιους, περήφανους. Διαφύλαξε ψηλά τα ονόματά μας και διατηρεί αιώνια την μνήμη των αγαπημένων μας, νικώντας το θάνατο.

Decorated human skulls dated to 9,500 years ago found at the Neolithic site of Tell Aswad, near Damascus http://prehistoricmasterpieces.com/selectedpiece.php

Εκείνος ο χρόνος που δεν μετριέται και ο εκείνος ο θάνατος που δεν ξεπερνιέται, δεν βολεύεται και ταξιδεύει μαζί μας νοσταλγός των ξύλινων τραπεζιών και των βιβλίων που διαβάζαμε βλέποντας τις αφηγήσεις και τα ποικίλα νοήματα με κατάδικές μας εικόνες. Από τα Βαλκάνια στην Αίγυπτο, από το Ιόνιο στο Αιγαίο, απ΄τα βουνά στις θάλασσες, από τη Δύση στην Ανατολή. Η σκόνη που έρχεται και σκεπάζει διαδοχικά στρώματα, σκληρά και καθαρά, χωρίς μεταγενέστερες προσμίξεις, χρονολογημένα με ακρίβεια, λαμπερά χρώματα, χωρίς λάσπη, απαραβίαστα έως την αιωνιότητα.

Η σκόνη του χρόνου σκεπάζει τις μνήμες από  την πρώτη έως την τελευταία, χωρίς κενά, σε συνέχεια,  μαζί με την καλωσύνη και τις αγωνίες, τον μόχθο και τις κακουχίες, τη λύπη και τη χαρά, το ψωμί και την πείνα, τον πόλεμο και την ειρήνη, τα ταξίδια και την ξεκούραση, την γνώση και τα όνειρα, σε ιερά απαραβίαστα θηραυροφυλάκια και την προστατεύει από τους εμπόρους των εθνών που δεν μπορούν να δουν, δεν θέλουν, δεν ξέρουν και δεν θα μάθουν. 

Στο δικό μας μουσείο η πανσέληνος τούς παρακολουθεί από τον ρημαγμένο φεγγίτη και ειρωνεύεται. Το πρόσωπό της, χαραγμένο με σκιές που σχηματίζουν κάναβο, δεν χαμογελά. Μετρά τις χιλιετίες και περιμένοντας την εκφορά των νεκρών ετοιμάζεται να παίξει μια παρτίδα αλλοιώτικο σκάκι με το θάνατο που λοιδωρούν και περιπαίζουν οι έχοντες και κατέχοντες.