Εκτωρ Κακναβάτος

Εμείς, οι τυχεροί που γνωρίσαμε από κοντά το υπερρεαλιστικό χαμόγελο του ποιητή, δεν ξεχνάμε την οικουμενική του ποίηση στο χώρο και τον χρόνο.  Ο υπερρεαλισμός, πέρα από τα πνιγηρά όρια εγωιστικών θρήνων και ρομαντικών αυτοθαυμασμών, υπερίπταται, γίνεται περήφανη ρομφαία που δεν ξεχνά  και αφήνει τους αχρείους του κόσμου να περιμένουν στο κατώφλι της ιστορίας

Φωνή μου ράτσα υψικάμινου

Πρώτον: σε θέλουνε ακίνδυνη και να ξεχνάς

κι ύστερα καλή μ' αυτούς φιλεναδίτσα

τρυφερή

υποσχετική

οι αχρείοι.
Φωνή μου ράτσα υψικάμινου από πλευρό

ανοιχτό του αίλουρου, της ανηφόρας

απ' τα εννιά σκοινιά του βούρδουλα

κι ο ήλιος φίδι μες στο σύρμα.

Μην ξεχάσεις~ φτύσ' τους.

Ας περιμένουν να σε σβήσω με νερό

ή κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων

ας περιμένουν οι αχρείοι.

Έκτωρ Κακναβάτος (1967)

Επανάσταση

Ενώθηκαν οι κραυγές στη μεγάλη πλατεία, χωρίς σημαίες και κόμματα-κομμάτια.
Η Αίγυπτος σήμερα διδάσκει τον κόσμο και τον κάνει να ελπίζει ...Αρκεί να πάψουν οι χωριστές πορείες με τους ηγεμονίσκους που δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να μιμούνται τους κατά καιρούς ιθύνοντες με τις μεγάλες και μικρές καρέκλες.  Ελάσσονες αρχηγοί  που δεν εμπνέουν και δεν εμπνέονται.

Η διαδικασία της επανάστασης είναι απλή και σιωπηλή όπως η ροή του Νείλου που δεν γυρίζει πίσω.  Ίσως γιατί, αν και τόσο ισχυροί και μακροβιότατοι, οι δικτάτορες - αχυράνθρωποι  δισεκατομυρίων δολαρίων - δεν κατόρθωσαν να σκεπάσουν με οπλισμένο σκυρόδεμα τον ποταμό με το μεγάλο Δέλτα που καταλήγει περήφανος  και μελίρρυτος στη Μεσόγειο, σύμβολο αιώνιο της ευφορίας των καρπών της γης και της επερχόμενης ευδαιμονίας των απλών ανθρώπων. 

Αλεξάνδρεια - Αθήνα

Προσευχή  σε καιρό μεσοπολέμου

Στις  καταλήψεις εγκαταλελειμμένων κτηρίων 

μεταλαμβάνουν των αχράντων της χαμένης επανάστασης μυστηρίων.

Πικρά ποτήρια που δύσκολα απέρχονται.  

Άωροι  αδικοχαμένοι νεκροί

προστίθενται στα πορτραίτα του Φαγιούμ

και στις ξανθές κεφαλές του Αυστηρού Ρυθμού. 

Σπασμωδικές οι κινήσεις των αθώων

πασχίζουν να μοιράσουν μουχλιασμένο ψωμί

αντίδωρο στα χλωμά παιδιά τους.

Στις σκοτεινές δυτικές συνοικίες

αντικαθιστούν τον άρτον ημών τον επιούσιον

με μυρωδιά ναρκωτικών ουσιών

από τους Ηνωμένους Εμπόρους των Εθνών. 

Ελεύθεροι πολιορκημένοι και πάλι. 

Καλούνται να επιλέξουν

ανάμεσα σε διάφορα τίποτα  

επώνυμα και ανώνυμα, 

ενώ στα βουερά χρηματιστήρια αξιών, 

εις μάτην, αγωνίζεται η τιμή του χρυσού

να υπερβεί την τιμή της λευτεριάς. 

Υπερτερεί σιωπηλά η αξιοπρέπεια. 

Αδιαπραγμάτευτη αξία το ήθος. 

Θα καμαρώνουν και πάλι οι φτωχοί της Ασίζης.    

Οι νονοί της νύχτας 

εις μάτην αγωνιούν να βαπτίζουν τρομοκράτες 

εν μέσω πατριωτικών ιαχών

στα νερά του Νείλου και του Αχέροντα

με ψεύτικα Όχι και Ζήτω

της κίβδηλης νίκης του πανταχόθεν κακού.

Όμως, στο τέλος του επερχόμενου πολέμου

τα δακρυσμένα παιδιά της μεγαλειώδους πορείας

θα παιανίζουν άπτεροι νικητές

με σημαίες και σκήπτρα

σείστρα και ξύλινα δικράνια

λιχνίζοντας τους καρπούς

της λεηλατημένης και καμένης γης

τραγουδώντας βροντερά

«τοῖς λαοῖς» τα νικητήρια.