Ταξιδεύουμε, χωρίς εισιτήριο [1], λαθρεπιβάτες πλοίων, τρένων, αεροπλάνων, αερόστατων και της μνήμης. Άλλοτε πάλι αγοράζουμε αληθινά εισιτήρια και φεύγουμε και όλο φεύγουμε για να μη συνηθίσουμε τη θαλπωρή του σπιτιού που μας φιλοξενεί, για να μη μάθουμε στη μοναξιά και την ησυχία της, για να ξεβολευτούμε, να εκτοξευτούμε! Φεύγουμε χωρίς σταματημό, ταξιδιώτες του ονείρου.
Μετανάστες σε τόπους μακρινούς, συνήθεις ύποπτοι, κρυβόμαστε σε καμπαρέ του μεσοπολέμου, κοιμόμαστε σε παγκάκια και αυλές μοναστηριών και ξυπνάμε στους δρόμους του μεταξιού, στα νησιά του Πάσχα, στα γκρεμισμένα τείχη του Βερολίνου ή στα συρμάτινα τείχη των συνόρων.
Το σπίτι που είχαμε γκρεμίστηκε στους μεγάλους σεισμούς. Το άλλο το χάσαμε στον μεγάλο ξενιτεμό. 'Επειτα ήλθαν οι εργολάβοι και άλλαξαν το τοπίο, την ατμόσφαιρα της γειτονιάς. Τίποτα δεν είναι πια αναγνωρίσιμο. Δεν υπάρχουν τοπόσημα.
Χάθηκαν τα δρομάκια που παίζαμε μικροί, οι πλατείες έγιναν κακόγουστα πολυτελή εμπορικά κέντρα και εμείς προσπαθούμε να ξανασκεφτούμε τις πόλεις που ζήσαμε, ανακαλώντας στη γεμάτη εικόνες μνήμη τοπία στην ομίχλη που σκεπάζει η σκόνη του χρόνου.
_____________________________________________
