Κινδυνεύει να φύγει και ο πικρός Απρίλης και να χαθεί στο σκοτεινό δωμάτιο των χαμένων αναμνήσεων, χωρίς ανάρτηση.
Μπορεί ακόμη και να χαθεί το ιστολόγιο στο χάος του διαδικτύου, μιας και δεν πρόκειται για χειρόγραφο, και μετά ..., άντε να βρείς τα έπεα τα πτερόεντα, ανάμεσα σε παπαρούνες
ή άλλα "άνθη της πέτρας" ακριτικών ξεχασμένων νησιών του αρχιπελάγους,
κρυμμένα σε ανθισμένες φυλλωσιές με χρώματα παλιάς τοιχογραφίας
ή εγκλωβισμένα στον χτιστό περίβολο με την σφαλισμένη ξύλινη πόρτα που δηλώνει απερίφραστα τον ιδιωτικό μυστικό χώρο μιας οικιακής ομάδας που έφυγε για τη ξενιτιά, χωρίς χελιδονάκια.
Ο λόγος και πάλι για την Άνοιξη που χάνεται, και αυτήν τη φορά, χωρίς υποσχέσεις για το αύριο που μένει μετέωρο στο μπαλκονάκι και ατενίζει προσμένοντας
μικρά πλεούμενα να έλθουν από το βάθος των ορίζοντων με άγνωστους προορισμούς του καλοκαιριού.
Εμείς, όμως θα ξαναμπαρκάρουμε "με τα σπασμένα μας κουπιά", θα φτάσουμε στα κλειστά σπίτια και το καλοκαιράκι θα ανοίξουμε τα παραθυρόφυλλα των σκοτεινών δωματίων μαζί με τους ξενιτεμένους και τους μετανάστες.
Όχι, δεν θα φύγει πικραμένος τούτος ο Απρίλης...
