Άλλοτε με αλώνια και ανοικτές πόρτες, με χαμογελαστές Μαριάνθες και Κανέλλες να σε καλωσορίζουν στο χωριό
και άλλοτε με γυναίκες που μαζεύουν τις θημωνιές
ή με σεμνές μορφές που κρατούν ευλογημένα στάχυα και σε κοιτούν από τα βάθη του χρόνου με προσμονή συνώνυμη με την αιωνιότητα.
rizospastis.gr 350 × 330 - Ηπειρώτισσες στις θημωνιές (φωτογραφία NELLY'S),
ή με σεμνές μορφές που κρατούν ευλογημένα στάχυα και σε κοιτούν από τα βάθη του χρόνου με προσμονή συνώνυμη με την αιωνιότητα.
Οκτώβρης, μήνας πένθιμος και ηρωικός που γράφει και πάλι, για τρίτη συνεχή χρονιά, το άσμα του παληκαριού που προχωρούσε μπροστά με τη σημαία της λευτεριάς και της καλωσύνης θυμίζοντας τα καλοκαίρια που περνούν με ανασηκωμένα ακόμη τα μανίκια από μια ζέστη όψιμη.
Οκτώβρης. Πόσοι τέτοιοι μήνες πέρασαν και χάθηκαν στον χρόνο με τη νωπή ακόμη μυρωδιά των σχολικών βιβλίων. Στα τετράδια, ακόμη ατσαλάκωτα, ανοίγεται αισιόδοξο το ταξίδι της σχολικής χρονιάς μέχρι το άλλο καλοκαίρι και για κάποιους μέχρι το άγνωστο, πριν τον ξεριζωμό.
http://www.youtube.com/watch?v=vXIygjH3ru4&feature=related
Όμως, ξέρω καλά ότι ακόμη ρίχνεις κλεφτές ματιές στις τελευταίες σελίδες του αναγνωστικού για να δεις εικόνες από το επόμενο καλοκαίρι που θα έλθει, εκεί κάπου κοντά στο τέλος του βιβλίου, άλλοτε με μία μπλε ολόγιομη σελήνη, τη δεύτερη του Αυγούστου,
και άλλοτε με το πέτρινο σπίτι στη θάλασσα.
Μην λυπηθείς για τα κλειστά του παράθυρα. Στο λέω προκαταβολικά, δεν είναι από εγκατάλειψη αλλά για να μην φύγουν από μέσα τους οι μνήμες των ανθρώπων. Ο χρόνος ο πανδαμάτωρ, σε πείσμα των καιρών, δεν θα αφήσει να αφανιστούν ούτε οι μνήμες, ούτε οι άνθρωποι. Θα δεις, θα τα ξανακατοικήσουμε τα ερειπωμένα σπίτια. Δεν θα μας τα πάρουν και το σπουδαιότερο δεν θα μας τα γκρεμίσουν εκείνοι οι ελάσσονες με τις μωβ γραβάτες.
